Opinia rzecznika generalnego - 11 lipca 2013 r. - Abdullahi - Sprawa C-394/12

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

PEDRA CRUZA VILLALÓNA

przedstawiona w dniu 11 lipca 2013 r. (1)

Sprawa C‑394/12

Shamso Abdullahi

przeciwko

Bundesasylamt

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Asylgerichtshof (Austria)]

Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości - Prawo do azylu - Artykuł 18 EKPC - Rozporządzenie (WE) nr 343/2003 - Określenie państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie azylu - Wniosek o udzielenie azylu złożony w państwie członkowskim po wjeździe do Unii kolejno przez dwa państwa członkowskie - Skutek przejęcia odpowiedzialności przez państwo członkowskie, przez które nastąpił drugi wjazd - Prawo osoby ubiegającej się o udzielenie azylu do sprzeciwienia się odpowiedzialności tego państwa członkowskiego - Zakres kontroli sądowej przewidziany w art. 19 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 343/2003 - Wyrok z dnia 21 grudnia 2011 r. w sprawach połączonych C-411/10 i C-493/10 N.S. i in.

1.        Niniejsza sprawa po raz kolejny daje Trybunałowi Sprawiedliwości możliwość zarysowania jego doktryny odnośnie do rozporządzenia nr 343/2003(2), tym razem dotyczącej przede wszystkim zakresu odwołania przewidzianego w art. 19 ust. 2 rozporządzenia 343/2003 oraz zastosowania kryterium z rozporządzenia nr 343/2003, które obarcza odpowiedzialnością za rozpatrzenie wniosku o udzielenie azylu państwo członkowskie, do którego wnioskodawca wjechał niezgodnie z prawem. Dodatkowo wraca się do przedstawienia przypadku państw członkowskich, które znajdują się w sytuacji mającej miejsce w wyroku z dnia 21 grudnia 2011 r. w sprawie N.S. i in.(3)

        Zaproponuję Trybunałowi ścisłe rozumienie zakresu odwołania przewidzianego w art. 19 ust. 2 rozporządzenia nr 343/2003, co uczyni zbędnymi pozostałe pytania o których jednak wypowiem się jedynie w sposób subsydiarny. W ten sposób sprawa pozwoli Trybunałowi na ustanowienie reguł stosowania kryteriów z rzeczonego rozporządzenia w tych przypadkach, w których należy wnosić, że państwo członkowskie co do zasady odpowiedzialne nie może nim być ze względu na zagwarantowanie praw podstawowych.