Opinia rzecznika generalnego - 27 czerwca 2013 r. - Komisja przeciwko Radzie - Sprawa C-137/12

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

JULIANE KOKOTT

przedstawiona w dniu 27 czerwca 2013 r.(1)

Sprawa C‑137/12

Komisja Europejska

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej

Skarga o stwierdzenie nieważności - Decyzja Rady 2011/853/UE - Europejska konwencja o prawnej ochronie usług opartych lub polegających na dostępie warunkowym - Wybór właściwej podstawy prawnej - Wspólna polityka handlowa (art. 207 ust. 4 TFUE) - Rynek wewnętrzny (art. 114 TFUE) - Kompetencje wyłączne Unii (art. 2 ust. 1 TFUE oraz art. 3 ust. 1 i 2 TFUE)

I -    Wprowadzenie

1.        Kwestia zakresu uprawnień organów Unii w dziedzinie działań zewnętrznych ma nie tylko ogromne znaczenie praktyczne, ale również rangę konstytucyjną(2). Nie dziwi zatem, że problematyka ta często staje się przedmiotem sporów prawnych.

2.        W niniejszej sprawie Trybunał ma orzec, czy Unia Europejska powinna zawrzeć umowę międzynarodową dotyczącą ochrony usługodawców określonych usług audiowizualnych i usług społeczeństwa informacyjnego w ramach jej wspólnej polityki handlowej, czy też jako część jej polityk rynku wewnętrznego. Należy przy tym poprawnie rozgraniczyć zakresy stosowania art. 207 TFUE i art. 114 TFUE. Należy ponadto orzec, czy kompetencja Unii do zawarcia tej umowy miała charakter wyłączny w rozumieniu art. 2 ust. 1 TFUE w związku z art. 3 TFUE, a więc czy Unia mogła tę umowę zawrzeć sama, czy jedynie wraz z jej państwami członkowskimi, jako umowę mieszaną.

3.        Pytania te powstają w kontekście Europejskiej konwencji o prawnej ochronie usług opartych lub polegających na dostępie warunkowym(3) (zwanej dalej: „konwencją”), mającej przyczynić się do ochrony przed bezprawnymi naruszeniami usług audiowizulanych i usług społeczeństwa informacyjnego, świadczonych za wynagrodzeniem i opartych na dostępie warunkowym (jak na przykład kodowane programy telewizji płatnej).

        Rada wyraziła zgodę na podpisanie tej konwencji w decyzji 2011/853/UE() (zwanej dalej także: „zaskarżoną decyzją”). Podczas, gdy Komisja jest zdania, że konwencja powinna była zostać podpisana przez Unię na podstawie art. 207 TFUE i w ramach kompetencji wyłącznej, Rada oparła się na art. 114 TFUE() stojąc na stanowisku, że powinna to być umowa mieszana Unii i jej państw członkowskich().