Opinia rzecznika generalnego - 29 maja 2013 r. - Stichting Woonlinie i in. przeciwko Komisji - Sprawa C-133/12 P

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

MELCHIORA WATHELETA

przedstawiona w dniu 29 maja 2013 r.(1)

Sprawa C‑133/12 P

Stichting Woonlinie,

Stichting Allee Wonen,

Woningstichting Volksbelang,

Stichting WoonInvest,

Stichting Woonstede

przeciwko

Komisji Europejskiej

„Odwołanie - System pomocy przyznany przez Królestwo Niderlandów na rzecz spółek mieszkalnictwa społecznego - Decyzja uznająca za wiążące zobowiązania podjęte przez władze niderlandzkie w celu zapewnienia zgodności z prawem Unii - Decyzja uznająca system za zgodny ze wspólnym rynkiem - Artykuł 263 akapit czwarty TFUE - Pojęcie aktu regulacyjnego, który dotyczy bezpośrednio osoby fizycznej lub prawnej i nie wymaga środków wykonawczych

I -    Wprowadzenie

1.        Przedmiotem niniejszego postępowania jest odwołanie wniesione przez spółki mieszkalnictwa społecznego („woningcorporaties”, zwane dalej „wocos”): Stichting Woonlinie, Stichting Allee Wonen, Woningstichting Volksbelang, Stichting WoonInvest i Stichting Woonstede od postanowienia Sądu Unii Europejskiej z dnia 16 grudnia 2011 r. w sprawie T‑202/10 Stichting Woonlinie i in. przeciwko Komisji (zwanego dalej „zaskarżonym postanowieniem”).

        Zaskarżonym postanowieniem Sąd uznał za niedopuszczalną ich skargę zmierzającą do stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C (2009) 9963 wersja ostateczna z dnia 15 grudnia 2009 r. dotyczącej pomocy państwa E 2/2005 i N 642/2009 - Niderlandy - Pomoc istniejąca i pomoc specjalna na projekty dla spółek mieszkalnictwa społecznego (zwanej dalej „sporną decyzją”). Sąd uznał, że w zakresie, w jakim sporna decyzja dotyczy pomocy istniejącej E 2/2005 (jedyna część decyzji zaskarżona przez wnoszące odwołanie), odnosi się ona do wnoszących odwołanie w taki sam sposób jak do każdego innego podmiotu gospodarczego rzeczywiście lub potencjalnie znajdującego się w takiej samej sytuacji i że związku z tym sam ich status wocos, określony na podstawie obiektywnych kryteriów, nie wystarcza, aby ustalić indywidualne oddziaływanie.