Opinia rzecznika generalnego - 15 maja 2013 r. - UNAMAR - Sprawa C-184/12

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

NILSA WAHLA

przedstawiona w dniu 15 maja 2013 r.(1)

Sprawa C‑184/12

United Antwerp Maritime Agencies (Unamar) NV

przeciwko

Navigation Maritime Bulgare

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hof van Cassatie (Belgia)]

Konwencja o prawie właściwym dla zobowiązań umownych - Zasada autonomii woli stron - Granice - Wpływ bezwzględnie wiążących przepisów państwa sądu orzekającego - Umowa przedstawicielstwa handlowego

I -    Wstęp

1.        Niniejsza sprawa dotyczy wykładni art. 3 i 7 ust. 2 Konwencji o prawie właściwym dla zobowiązań umownych otwartej do podpisu w Rzymie dnia 19 czerwca 1980 r.(2) (zwanej dalej „konwencją rzymską”) w związku z dyrektywą Rady 86/653/EWG z dnia 18 grudnia 1986 r. w sprawie koordynacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do przedstawicieli handlowych(3).

2.        Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hof van Cassatie wynika ze sporu pomiędzy United Antwerp Maritime Agencies (Unamar) NV (zwana dalej „Unamar”), spółką prawa belgijskiego a Navigation Maritime Bulgare (zwana dalej „NMB”), spółką prawa bułgarskiego w przedmiocie zapłaty różnych rzekomo należnych odszkodowań wskutek rozwiązania przez NMB dotychczas obowiązującej obydwie spółki umowy przedstawicielstwa handlowego. W wynikłym postępowaniu sądowym pojawiło się pytanie, czy jest możliwe, aby sędzia belgijski zastosował do takiej umowy bezwzględnie obowiązujące przepisy prawa państwa sądu orzekającego, pomimo że istnieje klauzula arbitrażowa, która wskazuje Izbę przemysłowo-handlową w Sofii (Bułgaria) i przewiduje wyraźnie stosowanie prawa bułgarskiego do tej umowy.

        Do Trybunału zwrócono się przede wszystkim o to, aby sprecyzował w jakich warunkach sędzia krajowy, zgodnie z art. 7 ust. 2 konwencji rzymskiej może uchylić się od stosowania właściwych przepisów prawa państwa członkowskiego, które znajduje zastosowanie do umowy wskutek wyboru dokonanego przez strony (lex contractus) na rzecz bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa sądu orzekającego. Konkretnie, zadaniem Trybunału jest dostarczenie wytycznych służących ustaleniu, czy przepisy państwa członkowskiego Unii Europejskiej, stanowiące prawidłową transpozycję dyrektywy europejskiej, których ochrona przekracza zakres proponowany przez tę dyrektywę, mogą nałożyć obowiązek stosowania tej szerszej ochrony w przypadku, gdy lex contractus jest prawem innego państwa członkowskiego, które także właściwie transponowało tę dyrektywę.