Opinia rzecznika generalnego - 16 kwietnia 2013 r. - Schlecker - Sprawa C-64/12

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

NILSA WAHLA

przedstawiona w dniu 16 kwietnia 2013 r.(1)

Sprawa C‑64/12

Anton Schlecker, działający pod firmą „Firma Anton Schlecker” przeciwko Melicie Josefie Boedeker

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy)]

Konwencja o prawie właściwym dla zobowiązań umownych - Umowa o pracę - Prawo właściwe w przypadku braku wyboru prawa przez strony - Prawo państwa, w którym pracownik zwykle świadczy pracę - Możliwość odstąpienia od stosowania tego prawa z powodu istnienia ściślejszego związku z innym państwem członkowskim - Zakres

I -    Wprowadzenie

1.        W niniejszej sprawie Trybunał ma dokonać wykładni art. 6 ust. 2 Konwencji o prawie właściwym dla zobowiązań umownych, otwartej do podpisu w Rzymie w dniu 19 czerwca 1980 r. (zwanej dalej „konwencją rzymską”)(2), której postanowienia regulują określenie prawa właściwego dla umowy o pracę w przypadku braku wyboru prawa przez strony. Pytania prejudycjalne przedstawione w niniejszej sprawie przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) wpisują się w ramy sporu, stanowiącego następstwo jednostronnej modyfikacji miejsca świadczenia pracy, powstałego pomiędzy M. J. Boedeker, obywatelką i rezydentką Niemiec, która wykonywała swoją działalność zawodową nieprzerwanie i wyłącznie w Niderlandach przez okres ponad 11 lat, a jej pracodawcą, Firma Anton Schlecker (zwaną dalej „Schlecker”), mającą siedzibę w Niemczech(3).

        Dokładniej rzecz ujmując Trybunał jest proszony o orzeczenie w przedmiocie zakresu klauzuli figurującej w końcowej części tego postanowienia, która pozwala na odstąpienie od stosowania prawa określonego przez system łączników wyraźnie przewidzianych w pkt a) i b) tego postanowienia, gdy „z całokształtu okoliczności wynika, że umowa o pracę wykazuje ściślejszy związek z innym państwem”, a zatem o uzupełnienie orzecznictwa zawartego w wyrokach: w sprawach: Koelzsch() i Voogsgeerd (). O ile Trybunał orzekł już bowiem w wyroku w sprawie ICF() w przedmiocie warunków stosowania klauzuli określanej mianem uregulowania szczególnego względem zasady ogólnej, przewidzianego w art. 4 ust. 5 zdanie 2 konwencji rzymskiej i o ile Trybunał miał również okazję, w wyrokach w sprawach: Koelzsch i Voogsgeerd, by dokonać znaczącego doprecyzowania w kwestii hierarchii łączników określonych w art. 6 ust. 2 lit. a) i b), jest on po raz pierwszy pytany o zakres klauzuli określanej mianem „korekcyjnej” („escape clause”)(), specyficznej dla indywidualnych umów o pracę, zawartej w końcowej części tego postanowienia.