Opinia rzecznika generalnego - 21 marca 2013 r. - Telefónica przeciwko Komisji - Sprawa C-274/12 P

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

JULIANE KOKOTT

przedstawiona w dniu 21 marca 2013 r.(1)

Sprawa C‑274/12 P

Telefónica S.A.

przeciwko

Komisji Europejskiej

Odwołanie - Pomoc państwa - Decyzja 2011/5/WE - Hiszpańskie przepisy dotyczące podatku od osób prawnych - Uprawnienie do wniesienia skargi przez osoby fizyczne lub prawne na podstawie art. 263 akapit czwarty TFUE - Akty regulacyjne nie wymagające środków wykonawczych - Indywidualne oddziaływanie na rzeczywistego beneficjenta krajowego systemu pomocy, który nie jest zobowiązany do jej zwrotu

I -    Wprowadzenie

1.        Państwa członkowskie rozszerzyły w traktacie z Lizbony zakres przysługujących jednostkom uprawnień do wnoszenia skarg skierowanych przeciwko aktom Unii. Artykuł 263 akapit czwarty TFUE umożliwia obecnie osobie fizycznej lub prawnej wniesienie skargi „na akty regulacyjne, które dotyczą jej bezpośrednio i nie wymagają środków wykonawczych”. Niniejsze odwołanie stwarza po raz pierwszy okazję do wyjaśnienia, w jakich okolicznościach to nowe uprawnienie do wniesienia skargi znajduje zastosowanie do wydanych przez Komisję decyzji w przedmiocie pomocy.

2.        Ponadto zachodzi po raz kolejny potrzeba doprecyzowania określonych w wydanym przed ponad 50 laty wyroku w sprawie Plaumann kryteriów dotyczących wymogu indywidualnego oddziaływania w przypadku tradycyjnego uprawnienia do wnoszenia skarg na podstawie art. 263 akapit czwarty TFUE. Niniejsze odwołanie odnosi się w tym zakresie do szczególnych okoliczności faktycznych: rzeczywisty beneficjent krajowych przepisów podatkowych zaskarża negatywną decyzję Komisji w przedmiocie pomocy, chociaż zastosowano wobec niego zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań i mógł on zachować przysporzone mu przez te przepisy podatkowe korzyści.

II - Okoliczności powstania sporu

        Artykuł 12 ust. 5 hiszpańskiej ustawy o podatku od osób prawnych w brzmieniu z dnia 5 marca 2004 r., zwanej dalej „systemem pomocy”, przewidywał, że w określonych warunkach nabycie udziału w przedsiębiorstwie prowadzi do powstania tzw. wartości firmy, która może być następnie amortyzowana przez okres do dwudziestu lat. Przyjmowana wartość wynikała z różnicy pomiędzy kosztami nabycia udziału a proporcjonalną wartością rynkową poszczególnych przedmiotów majątku przedsiębiorstwa, w którym nabyto udział. Ta amortyzacja powodowała obniżenie zobowiązań podatkowych nabywcy.