Opinia rzecznika generalnego - 6 lutego 2013 r. - Panellinios Syndesmos Viomichanion Metapoiisis Kapnou - Sprawa C-373/11

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

N. JÄÄSKINENA

przedstawiona w dniu 6 lutego 2013 r.(1)

Sprawa C‑373/11

Panellinios Syndesmos Viomichanion Metapoiisis Kapnou

przeciwko

Ypoyrgos Oikonomias kai Oikonomikon

przeciwko

Ypourgos Agrotikis Anaptyxis kai Trofimon

(Simvoulio tis Epikratias)

Rozporządzenie nr 1782/2003 - Artykuł 69 - Ważność - Rozporządzenie nr 795/2004 - Artykuł 48 - Wspólna polityka rolna - Dodatkowa płatność w przypadku określonych rodzajów gospodarowania i wysokojakościowej produkcji - Wdrożenie przez państwo członkowskie - Dyskryminacja - Artykuły 2 WE, 32 WE, 33 WE i 34 WE

I -    Wprowadzenie

1.        W niniejszej sprawie Simvoulio tis Epikratias (grecka rada państwa) wnosi do Trybunału o zajęcie stanowiska w przedmiocie ważności art. 69 rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003 z dnia 29 września 2003 r. (zwanego dalej „rozporządzeniem 1782/2003”)(2), który zezwala państwom członkowskim na swobodne ustalenie w okresie przejściowym poziomu zatrzymania (pomiędzy 0% a 10% całkowitego pułapu krajowego) w celu dokonania dodatkowych płatności w przypadku określonych rodzajów gospodarowania oraz wysokojakościowej produkcji.

2.        Pytanie przedłożone przez sąd krajowy dotyczy co do zasady limitów, w ramach których prawodawca Unii Europejskiej jest upoważniony do delegowania na państwa członkowskie zadania wdrażania wspólnej polityki rolnej (zwanej dalej „WPR”). W przypadku sektora tytoniowego państwa członkowskie przyjęły odmienne podejścia wobec wprowadzenia systemów płatności jednolitych oraz poziomów zatrzymania dla przewidzianych rozporządzeniem nr 1782/2003 dodatkowych płatności.

        Jest to niewątpliwie jeden z kluczowych aspektów reformy WPR, która zaczęła nabierać kształtów od chwili przyjęcia tak zwanej Agendy 2000() na sesji Rady Europejskiej w Berlinie w dniu 26 marca 1999 r. Jednym z głównych celów tej reformy były bowiem racjonalizacja i uproszczenie odpowiednich zasad Unii Europejskiej przy jednoczesnym osiągnięciu większej decentralizacji wdrażania polityki i pozostawieniu szerszego marginesu swobody państwom członkowskim oraz ich regionom().