Opinia rzecznika generalnego - 31 stycznia 2013 r. - Arslan - Sprawa C-534/11

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

MELCHIORA WATHELETA

przedstawiona w dniu 31 stycznia 2013 r.(1)

Sprawa C‑534/11

Mehmet Arslan

przeciwko

Policie ČR, Krajské ředitelství policie Ústeckého kraje, odbor cizinecké policie

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Nejvyšší správní soud (Republika Czeska)]

Obywatel państwa trzeciego - Nielegalny pobyt - Zastosowanie środka detencyjnego w celu doprowadzenia do granicy -Dyrektywa 2008/115/WE - Wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej -Dyrektywa 2005/85/WE - Dyrektywa 2003/9/WE - Nadużycie prawa

I -    Wprowadzenie

1.        Niniejszy wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony w sekretariacie Trybunału w dniu 20 października 2011 r. dotyczy w szczególności wykładni art. 2 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich(2) (zwanej dalej „dyrektywą w sprawie powrotów”) w związku z jej motywem 9 oraz powiązania tych przepisów z dyrektywą Rady 2005/85/WE z dnia 1 grudnia 2005 r. w sprawie ustanowienia minimalnych norm dotyczących procedur nadawania i cofania statusu uchodźcy w państwach członkowskich(3).

        Niniejsze odwołanie prejudycjalne wpisuje się w ramy sporu pomiędzy M. Arslanem, obywatelem tureckim, a Policie ČR, Krajské ředitelství policie Ústeckého kraje, odbor cizinecké policie (policją Republiki Czeskiej, krajową komendą policji dla okręgu usteckiego, wydziałem ds. cudzoziemców) (zwaną dalej „pozwaną w postępowaniu głównym”). M. Arslan wjechał i przebywał na terytorium Republiki Czeskiej bez stosownego zezwolenia. Pozwana w postępowaniu głównym wydała decyzję o zastosowaniu wobec niego środka detencyjnego przez okres 60 dni w celu przeprowadzenia wydalenia w trybie administracyjnym. M. Arslan wniósł do sądów czeskich skargę na decyzję wydaną przez pozwaną w postępowaniu głównym o przedłużeniu stosowania środka detencyjnego o kolejne 120 dni. M. Arslan twierdzi, że w chwili wydawania decyzji o przedłużeniu stosowania środka detencyjnego nie istniały już rozsądne perspektywy wydalenia go do kraju pochodzenia przed upływem maksymalnego okresu stosowania środka detencyjnego przewidzianego przez ustawę, czyli okresu 180 dni. Jego zdaniem bowiem okres ten zostałby w nieunikniony sposób przekroczony w związku ze złożonym przez niego wnioskiem o udzielenie ochrony międzynarodowej (zwanym dalej „wnioskiem o udzielenie azylu”)() oraz z zamiarem skorzystania przez niego ze wszystkich środków proceduralnych i sądowych mających zastosowanie w ramach postępowania w sprawie tego wniosku o azyl.