Opinia rzecznika generalnego - 17 stycznia 2013 r. - Inuit Tapiriit Kanatami i in. przeciwko Parlamentowi i Radzie - Sprawa C-583/11 P

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

JULIANE KOKOTT

przedstawiona w dniu 17 stycznia 2013 r.(1)

Sprawa C‑583/11 P

Inuit Tapiriit Kanatami i in.

przeciwko

Parlamentowi Europejskiemu

i

Radzie Unii Europejskiej

Odwołanie - Rozporządzenie (WE) nr 1007/2009 - Handel produktami z fok - Zakaz wprowadzania do obrotu na obszarze Unii Europejskiej - Wyjątek na rzecz społeczności Eskimosów - Uprawnienie do wniesienia skargi przez osoby fizyczne lub prawne na podstawie art. 263 akapit czwarty TFUE - Pojęcie „aktu regulacyjnego” i jego odróżnienie od „aktu ustawodawczego” - Brak bezpośredniego lub indywidualnego oddziaływania

I -    Wprowadzenie

1.        Zagadnienie możliwości ochrony prawnej jednostek przed powszechnie obowiązującymi aktami prawnym Unii należy już od długiego czasu do najbardziej spornych kwestii prawa europejskiego. Zaczynając od wyroku w sprawie Plaumann(2), Trybunał opowiadał się w utrwalonym orzecznictwie odnoszącym się najpierw do art. 173 traktatu EWG i później do art. 230 WE za stosunkowo wąskim rozumieniem uprawnienia do wniesienia skargi bezpośredniej przez osoby fizyczne lub prawne. Mimo pewnej krytyki tego stanowiska Trybunał podtrzymywał do niedawna tą linię orzeczniczą i potwierdził ją w szczególności w wyrokach w sprawach Unión de Pequeńos Agricultores(3) oraz Jégo-Quéré(4).

2.        Także z uwagi na to orzecznictwo dokonano w traktacie z Lizbony nowego uregulowania uprawnienia jednostek do wnoszenia skarg, które weszło w życie w dniu 1 grudnia 2009 r. Od tego czasu art. 263 akapit czwarty TFUE umożliwia osobie fizycznej lub prawnej także wniesienie skargi „na akty regulacyjne, które dotyczą jej bezpośrednio i nie wymagają środków wykonawczych”.

        Jednakże do dnia dzisiejszego trwa gorący spór o to, w jakim stopniu poprzez tą nową regulację rozszerzono uprawnienie jednostek do wniesienia skargi. W niniejszym postępowaniu odwoławczym Trybunał ma za zadanie rozstrzygnięcie tego spornego zagadnienia, a w szczególności ustosunkowanie się do kwestii wykładni pojęcia „akt regulacyjny”(). W tym kontekście należy przede wszystkim wyjaśnić, czy do kategorii aktów regulacyjnych można zaliczać także akty ustawodawcze Unii Europejskiej.