Opinia rzecznika generalnego - 15 stycznia 2013 r. - Alarape i Tijani - Sprawa C-529/11

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

YVES’A BOTA

przedstawiona w dniu 15 stycznia 2013 r.(1)

Sprawa C‑529/11

Olaitan Ajoke Alarape,

Olukayode Azeez Tijani

przeciwko

Secretary of State for the Home Department

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Upper Tribunal (Immigration and Asylum Chamber), London (Zjednoczone Królestwo)]

Swobodny przepływ osób - Dyrektywa 2004/38/WE - Prawo stałego pobytu - Artykuł 16 - Legalny pobyt - Pobyt oparty na art. 12 rozporządzenia (EWG) nr 1612/68

1.        Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy, po pierwsze, przesłanek uzyskania pochodnego prawa pobytu przez rodzica dziecka, któremu przyznano prawo do odbywania nauki w przyjmującym państwie członkowskim na podstawie art. 12 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1612/68 z dnia 15 października 1968 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Wspólnoty(2), a po drugie, możliwości uzyskania zarówno przez dziecko posiadające prawo pobytu oparte na tym art. 12, jak i przez jego rodzica posiadającego pochodne prawo pobytu prawa stałego pobytu zgodnie z art. 18 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, zmieniającej rozporządzenie nr 1612/68 i uchylającej dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG(3).

2.        Pytania zadane przez Upper Tribunal (Immigration and Asylum Chamber), London (Zjednoczone Królestwo) prowadzą w szczególności do ponownego zbadania pojęcia legalnego pobytu w rozumieniu dyrektywy 2004/38, pojęcia podstawowego w tym sensie, że warunkuje ono uznanie trwałego statusu pobytowego, który niewątpliwie stanowi istotną zmianę(4) tej dyrektywy.

        Dyrektywa 2004/38 dokonuje kodyfikacji istniejących instrumentów wspólnotowych oraz uwzględnia dorobek orzeczniczy w dziedzinie swobodnego przepływu osób, opierając swobodę poruszania się na statusie obywatela Unii, który zgodnie ze sformułowaniem użytym po raz pierwszy przez Trybunał w wyroku w sprawie Grzelczyk() i wielokrotnie powtórzonym od tamtej pory() powinien stanowić podstawowy status obywateli państw członkowskich.