Opinia rzecznika generalnego - 12 września 2012 r. - Sprawa C-300/11

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

YVES’A BOTA

przedstawiona w dniu 12 września 2012 r.(1)

Sprawa C‑300/11

ZZ

przeciwko

Secretary of State for the Home Department

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division) (Zjednoczone Królestwo)]

Dyrektywa 2004/38/WE w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich - Decyzja zakazująca obywatelowi Unii wjazdu na terytorium państwa członkowskiego ze względów bezpieczeństwa publicznego - Obowiązek poinformowania danego obywatela o względach uzasadniających tę decyzję - Ujawnienie sprzeczne z interesami bezpieczeństwa państwa - Prawo do skutecznej ochrony sądowej

1.        Niniejszy wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni art. 30 ust. 2 dyrektywy 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, zmieniającej rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylającej dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG(2).

2.        Wniosek ten został złożony w ramach sporu pomiędzy ZZ a Secretary of State for the Home Department (zwanym dalej „Secretary of State”) dotyczącego wydanego przez Secretary of State wobec ZZ zakazu wjazdu na terytorium Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej ze względów bezpieczeństwa publicznego oraz decyzji o jego wydaleniu.

        Niniejsza sprawa wymaga od Trybunału orzeczenia, w jakim zakresie państwo członkowskie, powołując się na wymogi związane z bezpieczeństwem państwa, może odmówić ujawnienia obywatelowi Unii względów bezpieczeństwa publicznego, które uzasadniają wydany wobec niego środek wydalenia i jednocześnie podnosi delikatną kwestię właściwej równowagi, jaką należy osiągnąć pomiędzy, z jednej strony, koniecznością ochrony przez państwo członkowskie zasadniczych interesów jego bezpieczeństwa, a z drugiej strony, zagwarantowaniem praw procesowych, które przysługują obywatelom Unii.