Opinia rzecznika generalnego - 6 września 2012 r. - Francja przeciwko Parlamentowi - Sprawy połączone C-237/11, C-238/11

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

PAOLA MENGOZZIEGO

przedstawiona w dniu 6 września 2012 r.(1)

Sprawy połączone C‑237/11 i C-238/11

Republika Francuska

przeciwko

Parlamentowi Europejskiemu

Skarga o stwierdzenie nieważności - Terminarz posiedzeń plenarnych Parlamentu Europejskiego na lata 2012 i 2013 - Protokoły w sprawie ustalenia siedzib instytucji i niektórych organów, jednostek organizacyjnych i służb Unii Europejskiej

I -    Wprowadzenie

1.        W skargach wniesionych w dniu 19 maja 2011 r. Republika Francuska wnosi do Trybunału o stwierdzenie nieważności uchwały Parlamentu Europejskiego z dnia 9 marca 2011 r. w sprawie terminarza posiedzeń Parlamentu na 2012 r. (sprawa C-237/11) oraz uchwały z tego samego dnia w sprawie terminarza posiedzeń Parlamentu na 2013 r. (sprawa C-238/11) (zwanych dalej łącznie „zaskarżonymi uchwałami”).

2.        W terminarzach tych zaplanowano przeprowadzenie w październiku 2012 r. i w październiku 2013 r. dwóch posiedzeń plenarnych Parlamentu w Strasburgu (Francja), zgrupowanych w jednym tygodniu i trwających krócej niż posiedzenia zaplanowane w innych miesiącach.

II - Ramy prawne i okoliczności poprzedzające wniesienie skarg

3.        W 1992 r. na szczycie w Edynburgu rządy państw członkowskich przyjęły na podstawie art. 216 WE, art. 77 EWWiS i art. 189 EWEA decyzję w sprawie ustalenia miejsca siedziby instytucji oraz niektórych organów i służb Wspólnot Europejskich, zwaną „decyzją z Edynburga”.

4.        Artykuł 1 lit. a) decyzji z Edynburga stanowił:

„Parlament Europejski ma siedzibę w Strasburgu, gdzie odbywa się 12 [comiesięcznych] posiedzeń plenarnych, w tym posiedzenie budżetowe. Dodatkowe posiedzenia plenarne odbywają się w Brukseli [(Belgia)]. Komisje Parlamentu Europejskiego obradują w Brukseli. Sekretariat Generalny Parlamentu Europejskiego i jego służby pozostają w Luksemburgu”.

        Podczas konferencji międzyrządowej, która doprowadziła do przyjęcia traktatu z Amsterdamu, postanowiono załączyć decyzję z Edynburga do traktatów. Obecnie są to: protokół nr 6 załączony do traktatu UE i traktatu FUE oraz protokół nr 3 załączony do traktatu EWEA (zwane dalej łącznie „protokołami”), które powtarzają treść art. 1 lit. a) decyzji z Edynburga().