Opinia rzecznika generalnego - 15 maja 2012 r. - Singh - Sprawa C-502/10

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

YVES'A BOTA

przedstawiona w dniu 15 maja 2012 r.(1)

Sprawa C‑502/10

Staatssecretaris van Justitie

przeciwko

Mangat Singh

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State (Niderlandy)]

Dyrektywa 2003/109/WE - Status obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi - Zakres stosowania dyrektywy - Zakres wykluczenia, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. e) - Pojęcie formalnie ograniczonego zezwolenia na pobyt

1.        Niniejsza sprawa stwarza Trybunałowi możliwość sprecyzowania zakresu stosowania dyrektywy Rady 2003/109/WE z dnia 25 listopada 2003 r. dotyczącej statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi(2).

2.        Dyrektywa ustanawia wspólny status rezydenta długoterminowego, tak aby wszyscy obywatele państw trzecich zamieszkujący legalnie i w stały sposób w państwach członkowskich mogli uzyskać ten statusu oraz skorzystać z niego na bardzo zbliżonych warunkach w Unii Europejskiej. Dokonuje ona harmonizacji kryteriów uzyskania statusu rezydenta długoterminowego oraz praw z nim związanych, zgodnie z zasadą równości traktowania z obywatelami Unii.

3.        W art. 3 ust. 2 lit. e) dyrektywy prawodawca Unii wykluczył z jej zakresu stosowania obywateli państw trzecich, którzy „zamieszkują jedynie tymczasowo [na przykład] jako au pair lub pracownicy sezonowi, lub jako pracownicy oddelegowani przez usługodawcę do celów świadczenia usług transgranicznych, lub jako usługodawcy świadczący usługi transgraniczne, lub w przypadkach, w których ich zezwolenie na pobyt zostało formalnie ograniczone”.

4.        W takim przypadku i zgodnie z art. 4 ust. 2 akapit pierwszy dyrektywy, okresy zamieszkania obywateli państw trzecich na terytorium państw członkowskich nie są uwzględniane przy obliczaniu okresu, wymaganego do przyznania statusu rezydenta długoterminowego, wynoszącego pięć lat (3).

        W niniejszej sprawie Raad van State (Niderlandy) zwraca się w istocie do Trybunału o sprecyzowanie znaczenia, jakie prawodawca Unii zamierzał nadać pojęciu formalnie ograniczonego zezwolenia na pobyt, tak aby ściślej zdefiniować zakres wykluczenia, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. e) dyrektywy.