Opinia rzecznika generalnego - 1 marca 2011 r. - Samba Diouf - Sprawa C-69/10

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

PEDRA CRUZA VILLALÓNA

przedstawiona w dniu 1 marca 2011 r.(1).

Sprawa C‑69/10

Brahim Samba Diouf

przeciwko

Ministre du Travail, de l’Emploi et de l’Immigration

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal administratif du Grand-Duché de Luxembourg (Luksemburg)]

Wniosek o nadanie statusu uchodźcy złożony przez obywatela państwa trzeciego - Oddalenie wniosku w ramach krajowej procedury przyspieszonej z uwagi na brak podstaw do udzielenia ochrony międzynarodowej - Brak odrębnego środka odwoławczego od decyzji o rozpoznaniu wniosku w ramach procedury przyspieszonej - Prawo do skutecznej kontroli sądowej

Spis treści

I -   Ramy prawne

A -   Europejska Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (dalej „EKPC”)

B -   Prawo Unii

C -   Prawo krajowe

II - Okoliczności faktyczne

III - Przedstawione pytania

IV - Postępowanie przed Trybunałem Sprawiedliwości

V -   Stanowiska

VI - Ocena

A -   Uwaga wstępna

B -   Ważność dyrektywy2005/85/WE: porównanie art. 39 dyrektywy i art. 47 KPPUE

C -   Wykładnia zakresu art. 39 dyrektywy w porównaniu z art. 20 ust. 5 ustawy luksemburskiej z dnia 5 maja 2006 r

VII - Wnioski

1.        Wejście w życie Karty praw podstawowych Unii Europejskiej posiadającej rangę prawa pierwotnego pogłębiło konieczność przyspieszenia procesu przystosowywania rodzajów i zasad prawa Unii do potrzeb wynikających z uwewnętrznienia praw podstawowych jako elementu wpływającego na obowiązywanie prawa wspólnotowego.

        Niniejsza sprawa pozwala na podjęcie próby łącznego zastosowania różnych pojęć prawa pozytywnego, które w ramach Unii oraz państw członkowskich (lecz także w określonych aktach prawa międzynarodowego) składają się na definicję prawa podstawowego - w niniejszej sprawie prawa do skutecznej ochrony sądowej. Pojęć, które pomimo formalnej różnorodności ich źródeł można w istocie zrozumieć jedynie jako ostateczny wynik procesu, w którym mają miejsce różne stadia skonkretyzowania powierzone, na różnych poziomach, względnie niezależnym organom prawodawczym. Musimy się zatem poruszać po terenie, na którym integracyjny charakter prawa Unii staje się szczególnie znaczący, a w rezultacie konieczne staje się odnalezienie, w oparciu o prawdziwego ducha uregulowania i systemu, najlepszego zastosowania różnorodności norm, które wpływają na prawne uregulowanie tej samej sfery życia().