Opinia rzecznika generalnego Sharpston przedstawiona w dniu 17 grudnia 2009 r. - Fundación Gala-Salvador Dalí i Visual Entidad de Gestión de Artistas Plásticos (VEGAP) przeciwko Société des auteurs dans les arts graphiques et plastiques (ADAGP) oraz inne. - Sprawa C-518/08., sygn. C-518/08

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

ELEANOR SHARPSTON

przedstawiona w dniu 17 grudnia 2009 r.(1)

Sprawa C‑518/08

Fundació Gala-Salvador Dalí

Visual Entidad de Gestión de Artistas Plásticos

przeciwko

Société des Auteurs dans les Arts Graphiques et Plastiques

Juanowi-Leonardowi Bonetowi Domenechowi

Eulalii-Maríi Bas Dalí

Maríi del Carmen Domenech Biosce

Antoniowi Domenechowi Biosce

Anie-Maríi Busquets Bonet

Mónice Busquets Bonet

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez tribunal de grande instance, Paryż (Francja)]

Własność intelektualna - Prawo autora do wynagrodzenia z tytułu odsprzedaży oryginalnego egzemplarza dzieła sztuki - Osoby uprawnione po śmierci autora - Ustawodawstwo krajowe utrzymujące to prawo przez okres 70 lat na rzecz spadkobierców ustawowych, z wyłączeniem spadkobierców i zapisobierców testamentowych

1.        W 1859 r. Jean-François Millet ukończył i sprzedał swój słynny obraz „Angelus”. Wiele lat po jego śmierci, w czasie gdy jego rodzina, podobnie jak wiele innych rodzin, które odczuły skutki pierwszej wojny światowej, była w ciężkiej sytuacji materialnej, obraz zmienił właściciela, przy czym został nabyty po cenie, która znacznie wzbogaciła zbywcę. Mówi się, że to kontrast między tymi dwiema sytuacjami skłonił ustawodawcę francuskiego do wprowadzenia w 1920 r. „droit de suite”, czyli prawa do wynagrodzenia z tytułu odsprzedaży, zgodnie z którym kolejne sprzedaże dzieł sztuki rodzą obowiązek zapłaty honorariów autorskich na rzecz autora lub jego spadkobierców(2).

        Prawo to zostało następnie przejęte przez inne systemy prawne. Zostało ono wprowadzone do konwencji berneńskiej w 1948 r.() jako prawo opcjonalne i stało się obowiązkowe w Unii Europejskiej na mocy dyrektywy 2001/84/WE (zwanej dalej „dyrektywą”)(). Choć zasada jest jednolita, a stawki zostały zharmonizowane, państwom członkowskim przysługuje swoboda uznania w kilku aspektach.