Opinia rzecznika generalnego Kokott przedstawiona w dniu 23 kwietnia 2009 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Radzie Unii Europejskiej. - Sprawa C-370/07., sygn. C-370/07

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

JULIANE KOKOTT

przedstawiona w dniu 23 kwietnia 2009 r.(1)

Sprawa C‑370/07

Komisja Wspólnot Europejskich

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej

Decyzja - Decyzja sui generis - Ustalenie stanowisk, które mają być zajęte w imieniu Wspólnoty w organie utworzonym przez umowę - Obowiązek uzasadnienia - Wskazanie podstawy prawnej - XIV Konferencja Stron Konwencji o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem (CITES)

I -    Wprowadzenie

1.        Niniejszy spór dotyczy kwestii, w jakich przypadkach akty prawne Wspólnoty muszą wskazywać podstawę prawną i jakie konsekwencje ma brak wymaganego wskazania.

2.        Przedmiotem skargi jest decyzja Rady Unii Europejskiej w sprawie określenia stanowiska w imieniu Wspólnoty Europejskiej w przedmiocie niektórych wniosków dyskutowanych w dniach 3-15 czerwca 2007 r. na XIV Konferencji Stron waszyngtońskiej konwencji o ochronie gatunków (Konwencja o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem, CITES(2)). Komisja Wspólnot Europejskich żąda stwierdzenia nieważności tej decyzji, ponieważ Rada nie wskazała w niej podstawy prawnej.

II - Ramy prawne

3.        Artykuł 253 WE stanowi:

„Rozporządzenia, dyrektywy i decyzje przyjęte wspólnie przez Parlament Europejski i Radę, jak również takie akty przyjęte przez Radę albo Komisję, są uzasadniane i odnoszą się do wniosków lub opinii, które były wymagane zgodnie z niniejszym traktatem”.

4.        Artykuł 300 ust. 2 WE reguluje m.in. procedurę określania stanowisk Wspólnoty, które mają być zajęte w organach organizacji międzynarodowych:

„Z zastrzeżeniem uprawnień przyznanych Komisji w tej dziedzinie, o podpisaniu, któremu może towarzyszyć decyzja o tymczasowym stosowaniu przed wejściem w życie, jak również o zawarciu umów decyduje Rada, stanowiąca większością kwalifikowaną na wniosek Komisji. Rada stanowi jednomyślnie, gdy umowa dotyczy dziedziny, w której do przyjęcia przepisów wewnętrznych wymagana jest jednomyślność, jak również gdy chodzi o umowy określone w artykule 310.