Opinia rzecznika generalnego Trstenjak przedstawiona w dniu 11 września 2008 r. - Renate Ilsinger przeciwko Martin Dreschers. - Sprawa C-180/06., sygn. C-180/06

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

VERICY TRSTENJAK

przedstawiona w dniu 11 września 2008 r.(1)

Sprawa C‑180/06

Renate Ilsinger

przeciwko

Martinowi Dreschersowi (zarządcy masy upadłościowej Schlank & Schick GmbH w upadłości)

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Wien (Austria)]

Rozporządzenie (WE) nr 44/2001 - Artykuł 15 ust. 1 lit. c) - Jurysdykcja w sprawach umów zawieranych przez konsumentów - Obietnica wygranej złożona konsumentowi - Zawarcie umowy - Ochrona konsumentów - Ciągłość pomiędzy konwencją brukselską a rozporządzeniem (WE) nr 44/2001

I -    Wprowadzenie

1.        Obydwa pytania skierowane w niniejszej sprawie przez sąd krajowy dotyczą wykładni przepisów rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (zwanego dalej „rozporządzeniem nr 44/2001”)(2), dotyczących właściwości w dziedzinie umów zawieranych przez konsumentów, a dokładniej kwestii, czy ustalenie właściwości sądów dla rozpoznania roszczenia konsumenta o wydanie mu nagrody pozornie obiecanej przez jedną spółkę następuje na podstawie tych przepisów. W ramach wykładni Konwencji brukselskiej z dnia 27 września 1968 r. o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych(3) (zwanej dalej „konwencją brukselską”)(4) Trybunał orzekał już w kwestii właściwości sądów wówczas, gdy konsument wystąpił przeciwko sprzedawcy mającemu siedzibę w innym państwie członkowskim z powództwem o zapłatę pozornie przyrzeczonej nagrody. Niemniej jednak dotychczas nie orzekał w przedmiocie tej kwestii w ramach rozporządzenia nr 44/2001(5).

        W związku z powyższym w niniejszej sprawie podniesiono kwestię dotyczącą ciągłości interpretacyjnej pomiędzy konwencją brukselską a rozporządzeniem nr 44/2001. Rozporządzenie to zostało przyjęte ze względu na cel, do którego dąży swoboda przepływu orzeczeń sądowych w dziedzinie cywilnej i handlowej, i zastąpiło konwencję brukselską dnia 1 marca 2002 r. w stosunkach pomiędzy państwami członkowskimi, z wyjątkiem Królestwa Danii(). W związku z tym wraz z wejściem w życie rozporządzenia nr 44/2001 ważna stała się również kwestia dotycząca tego, czy rozporządzenie to i konwencję należy interpretować pod każdym względem w ten sam sposób, czy też przy dokonywaniu interpretacji może zdarzyć się, iż trzeba będzie dokonywać rozróżnienia.