Opinia rzecznika generalnego - 23 października 2008 r. - Sahlstedt i in. przeciwko Komisji - Sprawa C-362/06 P

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

YVES'A BOTA

przedstawiona w dniu 23 października 2008 r.(1)

Sprawa C‑362/06 P

Markku Sahlstedt,

Juha Kankkunen,

Mikko Tanner,

Toini Tanner,

Liisa Tanner,

Eeva Jokinen,

Aili Oksanen,

Olli Tanner,

Leena Tanner,

Aila Puttonen,

Risto Tanner,

Tom Järvinen,

Runo K. Kurko,

Maa- ja metsätaloustuottajain keskusliitto MTK ry,

MTK:n säätiö

przeciwko

Komisja Wspólnot Europejskich

Odwołanie -Dyrektywa 92/43/EWG - Ochrona siedlisk przyrodniczych -Decyzja 2005/101/WE Komisji - Wykaz terenów mających znaczenie dla Wspólnoty - Skarga o stwierdzenie nieważności - Artykuł 230 akapit czwarty WE - Pojęcie decyzji dotyczącej „bezpośrednio i indywidualnie” osoby fizycznej lub prawnej

1.        Przedmiotem niniejszej sprawy jest odwołanie złożone przez kilku właścicieli gruntów (2) oraz stowarzyszenie właścicieli gospodarstw rolnych i leśnych (3) (zwanych dalej ogółem „skarżącymi”) od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 22 czerwca 2006 r. w sprawie Sahlstedt i.in. przeciwko Komisji (4).

2.        Zaskarżonym postanowieniem Sąd odrzucił skargę o stwierdzenie nieważności wniesioną przez skarżących na decyzję 2005/101/WE Komisji z dnia 13 stycznia 2005 r. przyjmującą na mocy dyrektywy Rady 92/43/EWG(5) wykaz terenów mających znaczenie dla Wspólnoty składających się na borealny region biogeograficzny (6). W istocie po zakończeniu badania dopuszczalności skargi Sąd uznał, że sporna decyzja nie dotyczy skarżących bezpośrednio, w rozumieniu art. 230 akapit czwarty WE i odrzucił skargę.

        Warunek, zgodnie z którym, aby osoba fizyczna lub prawna miała legitymację czynną w ramach skargi o stwierdzenie nieważności akt wspólnotowy powinien dotyczyć jej bezpośrednio, wymaga istnienia dwóch elementów. Po pierwsze, zaskarżony akt powinien wywierać bezpośredni wpływ na sytuację prawną skarżącego. Po drugie, akt ten nie powinien pozostawiać żadnego zakresu swobodnego uznania organom krajowym zobowiązanym do jego wykonania (). W zaskarżonym postanowieniu Sąd orzekł, że te dwa elementy nie wystąpiły.