Opinia rzecznika generalnego Mengozzi przedstawiona w dniu 3 kwietnia 2008 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej. - Sprawa C-389/05., sygn. C-389/05

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

PAOLA MENGOZZIEGO

przedstawiona w dniu 3 kwietnia 2008 r.(1)

Sprawa C‑389/05

Komisja Wspólnot Europejskich

przeciwko

Republice Francuskiej

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Artykuły 43 WE i 49 WE - Swoboda przedsiębiorczości i swoboda świadczenia usług - Uregulowanie krajowe przyznające zatwierdzonym stacjom wyłączne prawo świadczenia usług sztucznego unasienniania bydła na określonym terytorium i uzależniające wydanie licencji inseminatora od zawarcia umowy z jedną z tych stacji

I -    Wprowadzenie

1.        W niniejszym postępowaniu, którego przedmiotem jest skarga wniesiona na podstawie art. 226 WE przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej, po raz kolejny zwrócono się do Trybunału o zbadanie, w świetle prawa wspólnotowego, francuskiego systemu prawnego dotyczącego sztucznego zapładniania bydła, który charakteryzuje się w szczególności istnieniem monopolu usług przyznanego w ramach poszczególnych regionów zatwierdzonym stacjom w zakresie świadczenia usług unasienniania samic tego gatunku(2).

        Trybunał, który miał już okazję badać wspomniany system w świetle art. 37 traktatu WE (obecnie, po zmianach, art. 31 WE) dotyczącym monopoli handlowych o charakterze krajowym(), w związku z art. 86 i art. 90 ust. 1 traktatu WE (obecnie art. 82 WE i art. 86 ust. 1 WE) w sprawie nadużywania pozycji dominującej przez przedsiębiorstwo, któremu przyznano prawa wyłączne() oraz dyrektywami 77/504/EWG() i 87/328/EWG() dotyczącymi byków reproduktorów czystorasowych(), ma obecnie zbadać go w związku z art. 43 WE i 49 WE dotyczącymi, odpowiednio, swobody przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług(). Komisja wnosi bowiem do Trybunału o stwierdzenie, iż zastrzegając wykonywanie działalności w zakresie sztucznego zapładniania bydła wyłącznie na rzecz zatwierdzonych we Francji stacji sztucznego unasienniania, pozwane państwo członkowskie uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy tych dwóch artykułów.