Opinia rzecznika generalnego Mengozzi przedstawiona w dniu 18 stycznia 2007 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej. - Sprawa C-127/05., sygn. C-127/05

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

PAOLA MENGOZZIEGO

przedstawiona w dniu 18 stycznia 2007 r.(1)

Sprawa C‑127/05

Komisja Wspólnot Europejskich

przeciwko

Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

Dyrektywa 89/391/EWG - Bezpieczeństwo i zdrowie pracowników - Obowiązek zapewnienia przez pracodawcę bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pracowników w każdym aspekcie odnoszącym się do pracy - Odpowiedzialność pracodawcy

I -    Wstęp

1.        W niniejszej sprawie Komisja Wspólnot Europejskich wniosła do Trybunału o stwierdzenie, że ograniczając obowiązek zapewnienia przez pracodawców bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pracowników w każdym aspekcie odnoszącym się do ich pracy do obowiązku zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pracowników tylko w granicach racjonalnej wykonalności, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 5 ust. 1 i 4 dyrektywy Rady (EWG) nr 89/391 z dnia 12 czerwca 1989 r. w sprawie wprowadzenia środków w celu poprawy bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w miejscu pracy(2).

II - Właściwe ramy prawne

A -    Dyrektywa 89/391

        Dyrektywa 89/391, zwana również „dyrektywą ramową”, przyjęta na podstawie art. 118 A traktatu WE (art. 117-120 traktatu WE zostały zastąpione art. 136 WE-143 WE), zgodnie z trzecim programem działań Wspólnoty w zakresie bezpieczeństwa, higieny i ochrony zdrowia w miejscu pracy z dnia 23 października 1987 r.(), ustanawia ogólne zasady w zakresie ochrony przed zagrożeniami zawodowymi i ochrony w zakresie ochrony bezpieczeństwa i zdrowia pracowników, w które wpisuje się projekt technicznej harmonizacji zasad bezpieczeństwa we Wspólnocie (zwana dalej „dyrektywą ramową”). Ogólny cel dyrektywy ramowej wynika, poza art. 1 ust. 2, który definiuje jej przedmiot, z art. 16, który po określeniu w ust. 1, że Rada, stanowiąc na wniosek Komisji na podstawie art. 118 A traktatu, przyjmuje szczegółowe dyrektywy (zwane dalej „dyrektywami córkami”()), stanowi w ust. 3, że „[p]rzepisy niniejszej dyrektywy mają pełne zastosowanie do wszystkich dziedzin objętych przez dyrektywy szczegółowe, bez uszczerbku dla bardziej rygorystycznych i/lub specyficznych przepisów zawartych w dyrektywach szczegółowych”.