Opinia rzecznika generalnego Kokott przedstawiona w dniu 1 lutego 2007 r. - Królestwo Hiszpanii przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich. - Sprawa C-525/04 P., sygn. C-525/04 P

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

JULIANE KOKOTT

przedstawiona w dniu 1 lutego 2007 r.(1)

Sprawa C‑525/04 P

Królestwo Hiszpanii

przeciwko

Lenzing AG

Interwenient:

Komisja Wspólnot Europejskich

Odwołanie - Artykuł 87 ust. 1 WE - Dopuszczalność - Akt dotyczący indywidualnie skarżącej - Istotna zmiana pozycji na rynku - Kryterium wierzyciela prywatnego - Zwłoka dłużnika - Oczywisty błąd w ocenie ze strony Komisji

I -    Wstęp

1.        U podstaw niniejszej sprawy leży postępowanie w sprawie pomocy państwa wszczęte przez Komisję przeciwko Królestwu Hiszpanii, które przyznało szereg korzyści producentowi hiszpańskiemu włókien z celulozy Sociedad nacional de Industrias y Aplicaciones de Celulosa Espańola SA (zwanemu dalej „Sniace”). Komisja stwierdziła w dwóch decyzjach, że żadnego z przyznanych środków nie należało uznać za pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE.

2.        Sąd Pierwszej Instancji, do którego austriacki producent włókien z celulozy Lenzing AG wniósł skargę na te dwie decyzje Komisji z dnia 28 października 1998 r.(2) i z dnia 20 września 2000 r.(3), stwierdził nieważność części tych decyzji w wyroku z dnia 21 października 2004 r. w sprawie T‑36/99(4).

3.        W niniejszej sprawie Królestwo Hiszpanii wniosło do Trybunału odwołanie od wyroku wydanego w pierwszej instancji. Z postępowania w tej sprawie wynikają zasadniczo dwa zagadnienia.

4.        Po pierwsze, w celu stwierdzenia dopuszczalności odwołania należy ustalić, czy rozpatrywane decyzje Komisji w rozumieniu art. 230 akapit czwarty WE dotyczą indywidualnie spółki Lenzing, jako konkurenta. Należy zbadać, czy sporny środek pomocy wpływa znacząco na pozycję tego przedsiębiorstwa na rynku.

5.        Po drugie, powstaje pytanie, czy mamy do czynienia z przyznaniem korzyści danemu przedsiębiorstwu, jeżeli podmioty publiczne nie stosują środka w postaci przymusowej egzekucji wobec tego przedsiębiorstwa, z którym zawarły one porozumienia w sprawie restrukturyzacji i zawieszenia spłaty długów, których przedsiębiorstwo to następnie nie przestrzegało. W tym celu konieczne jest doprecyzowanie pojęcia wierzyciela prywatnego. W tym względzie, Komisja kwestionuje zakres kontroli sprawowanej przez Sąd Pierwszej Instancji w odniesieniu do interpretacji i stosowania tego kryterium.