Opinia rzecznika generalnego Poiares Maduro przedstawiona w dniu 21 czerwca 2007 r. - Rzeczpospolita Polska przeciwko Radzie Unii Europejskiej. - Sprawa C-273/04., sygn. C-273/04

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

M. POIARESA MADURA

przedstawiona w dniu 21 czerwca 2007 r.¹(1)

Sprawa C‑273/04

Rzeczpospolita Polska

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej

Wspólna polityka rolna - Reforma - Rozszerzenie Unii Europejskiej

1.        Wniesiona do Trybunału skarga stanowi pierwszą bezpośrednią skargę wniesioną przez Rzeczpospolitą Polską. Podnosi ona szereg nowych kwestii prawnych o istotnym znaczeniu, które uzasadniają ich rozpatrzenie przez wielką izbę. Wpisując się w przedłużenie trudnych negocjacji akcesyjnych dotyczących sektora rolnego i reformy wspólnej polityki rolnej (zwanej dalej „WPR”), skarga ta ma skłonić Trybunał do sprecyzowania zakresu uprawnień do dostosowywania przepisów umów akcesyjnych, którymi dysponują instytucje wspólnotowe. Powinna ona również poprowadzić Trybunał do określenia zakresu ochrony sądowej, jaka przysługuje przyszłym państwom członkowskim wobec aktów przyjętych pomiędzy podpisaniem a wejściem w życie instrumentów akcesyjnych.

I -    Ramy prawne i faktyczne skargi

2.        Niniejsza skarga dotyczy stwierdzenia nieważności art. 1 pkt 5 decyzji Rady 2004/281/WE z dnia 22 marca 2004 r. w sprawie dostosowania Aktu dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej, w następstwie reformy wspólnej polityki rolnej(2).

3.        Sporna decyzja została przyjęta na podstawie art. 2 ust. 3 Traktatu między Królestwem Belgii, Królestwem Danii, Republiką Federalną Niemiec, Republiką Grecką, Królestwem Hiszpanii, Republiką Francuską, Irlandią, Republiką Włoską, Wielkim Księstwem Luksemburga, Królestwem Niderlandów, Republiką Austrii, Republiką Portugalską, Republiką Finlandii, Królestwem Szwecji, Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (państwami członkowskimi Unii Europejskiej) a Republiką Czeską, Republiką Estońską, Republiką Cypryjską, Republiką Łotewską, Republiką Litewską, Republiką Węgierską, Republiką Malty, Rzecząpospolitą Polską, Republiką Słowenii, Republiką Słowacką dotyczącego przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej do Unii Europejskiej(), który stanowi, że „[n]iezależnie od postanowień ustępu 2 instytucje Unii mogą przed przystąpieniem przyjąć środki przewidziane w […] artykułach 21, 23 […]. Środki te wchodzą w życie z dniem wejścia w życie niniejszego Traktatu i tylko pod tym warunkiem”. Decyzja została przyjęta na podstawie art. 23 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej(), zgodnie z którym „Rada, stanowiąc jednomyślnie na wniosek Komisji i po konsultacji z Parlamentem Europejskim, może dokonać takich dostosowań do postanowień niniejszego Aktu odnoszących się do [WPR], jakie mogą okazać się niezbędne w wyniku zmiany reguł wspólnotowych. Takie dostosowania mogą być dokonane przed dniem przystąpienia”.