Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 16 lutego 2006 r. - Gaetano Verdoliva przeciwko J. M. Van der Hoeven BV, Banco di Sardegna i San Paolo IMI SpA. - Sprawa C-3/05., sygn. C-3/05

Sprawa C-3/05

Gaetano Verdoliva

przeciwko

J.M. Van der Hoeven BV i in.

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Corte d’appello di Cagliari)

Konwencja brukselska - Orzeczenie o zezwoleniu na wykonanie orzeczenia wydanego w innym umawiającym się państwie - Brak doręczenia lub doręczenie nieprawidłowe - Powzięcie wiedzy - Termin do wniesienia środka zaskarżenia

Opinia rzecznika generalnego J. Kokott przedstawiona w dniu 24 listopada 2005 r.  I-0000

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 16 lutego 2006 r.  I-0000

Streszczenie wyroku

Konwencja o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych - Wykonanie - Orzeczenie o zezwoleniu na wykonanie - Doręczenie

(konwencja brukselska z dnia 27 września 1968 r. art. 36)

Artykuł 36 konwencji z dnia 27 września 1968 r. o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych, zmienionej konwencjami w sprawie przystąpienia z 1978 r., 1982 r. i z 1989 r. należy interpretować w ten sposób, że ustanawia on wymóg prawidłowego doręczenia orzeczenia o zezwoleniu na wykonanie stosownie do przepisów proceduralnych umawiającego się państwa, w którym złożony został wniosek o wykonanie, a zatem, w przypadku braku doręczenia lub nieprawidłowego doręczenia orzeczenia o zezwoleniu na wykonanie, samo powzięcie wiedzy o tym orzeczeniu przez dłużnika nie powoduje rozpoczęcia biegu terminu, określonego w tym artykule.

W istocie w pierwszym rzędzie wymóg doręczenia orzeczenia o zezwoleniu na wykonanie ma za zadanie, z jednej strony, ochronę praw dłużnika, a z drugiej, umożliwienie w celach dowodowych dokładnego obliczenia bezwzględnego terminu do wniesienia środka zaskarżenia, o którym mowa w tym przepisie. Ta podwójna funkcja w powiązaniu z uproszczeniem formalności, jakich wymaga się przy wykonywaniu orzeczeń sądowych wydanych w innych umawiających się państwach, tłumaczy dlaczego konwencja stosuje w stosunku do powiadomienia dłużnika o orzeczeniu o zezwoleniu na wykonanie bardziej surowe wymogi formalne niż wymogi stosowane do powiadomienia o tym samym orzeczeniu wnioskodawcy. W drugim rzędzie gdyby liczyła się sama tylko wiedza dłużnika o orzeczeniu o zezwoleniu na wykonanie, mogłoby to pozbawić znaczenia wymóg doręczenia i uczynić ponadto trudniejszym dokładne obliczenie terminu, o którym mowa w tym przepisie, co tym samym oznaczałoby niepowodzenie w jednolitym stosowaniu przepisów konwencji.