Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 12 września 2006 r. - Królestwo Hiszpanii przeciwko Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej. - Sprawa C-145/04., sygn. C-145/04

Sprawa C‑145/04

Królestwo Hiszpanii

przeciwko

Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

Parlament Europejski - Wybory - Prawo głosowania - Obywatel Commonwealth mający miejsce zamieszkania w Gibraltarze i nieposiadający obywatelstwa Unii

Streszczenie wyroku

Parlament - Wybory - Prawo głosowania i kandydowania - Osoby uprawnione

(art. 17 WE, 19 WE, 189 WE i 190 WE)

Na obecnym etapie rozwoju prawa wspólnotowego określenie osób, którym przysługuje prawo głosowania i kandydowania w wyborach do Parlamentu Europejskiego, należy do kompetencji każdego państwa członkowskiego, pod warunkiem że nie narusza ono prawa wspólnotowego. Artykuły 189 WE, 190 WE, 17 WE i 19 WE nie stoją na przeszkodzie przyznaniu przez państwa członkowskie takiego prawa głosowania i kandydowania określonym osobom, posiadającym ścisłe więzi z tymi państwami, ale nie będącymi ich obywatelami lub obywatelami Unii mającymi miejsce zamieszkania na ich terytorium.

W istocie ani art. 189 WE i 190 WE, ani akt dotyczący wyborów członków Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich nie wskazują w sposób wyraźny i szczegółowy osób, którym przysługuje prawo głosowania i kandydowania w wyborach do Parlamentu Europejskiego. Co się tyczy art. 17 WE i 19 WE, które dotyczą obywatelstwa Unii, jedynie ten ostatni w ust. 2 zajmuje się bezpośrednio kwestią prawa głosowania w wyborach do Parlamentu Europejskiego. Artykuł ten ogranicza się do zastosowania zasady niedyskryminacji ze względu na przynależność państwową przy korzystaniu z tego prawa.

Ponadto, jeśli chodzi o ewentualne istnienie związku między obywatelstwem Unii a prawem głosowania i kandydowania, który powodowałby, że prawo to jest w każdej sytuacji zastrzeżone dla obywateli Unii, art. 189 WE i 190 WE dotyczące Parlamentu Europejskiego nie dostarczają jakiejkolwiek jasnej odpowiedzi w tym względzie, stanowiąc, że Parlament ten złożony jest z przedstawicieli narodów państw członkowskich. W istocie zwrot „naród” nie jest zdefiniowany i może posiadać różne znaczenia w zależności od państwa członkowskiego i języka Unii. Jeśli chodzi o postanowienia traktatu dotyczące obywatelstwa Unii, nie można z nich wywnioskować zasady, zgodnie z którą na wszystkie pozostałe postanowienia traktatu mogą powoływać się jedynie obywatele Unii, co oznaczałoby, że art. 189 WE i 190 WE znajdują zastosowanie jedynie w stosunku do tych obywateli. Choć art. 17 ust. 2 WE stanowi, że obywatele Unii korzystają z praw i podlegają obowiązkom przewidzianym w traktacie, traktat przyznaje prawa, które nie są związane z posiadaniem obywatelstwa Unii czy nawet obywatelstwa państwa członkowskiego. Jeśli chodzi o art. 19 ust. 2 WE, to choć wynika z niego, że obywatelom państw członkowskich przysługuje prawo głosowania i kandydowania w ich własnym kraju oraz że na państwa członkowskie nałożony został obowiązek przyznania tych praw obywatelom Unii mającym miejsce zamieszkania na ich terytorium, nie można z tego wywnioskować, że państwo członkowskie nie mogłoby przyznać prawa głosowania i kandydowania określonym osobom, które mają ścisły związek z tym państwem, nie będąc przy tym obywatelami tego państwa lub innego państwa członkowskiego.