Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 5 października 2006 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii. - Sprawa C-377/03., sygn. C-377/03

Sprawa C‑377/03

Komisja Wspólnot Europejskich

przeciwko

Królestwu Belgii

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - środki własne Wspólnot - Nierozliczone karnety TIR - Brak zapłaty lub zwłoka w zapłacie należnych środków własnych

Streszczenie wyroku

1.        Skarga o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego - Przedmiot sporu - Określenie w trakcie postępowania poprzedzającego wniesienie skargi

(art. 226 WE)

2.        Swobodny przepływ towarów - Tranzyt wspólnotowy - Przewóz z zastosowaniem karnetu TIR

(rozporządzenie Komisji nr 2454/93, art. 454 ust. 2 i art. 455 ust. 2)

3.        Środki własne Wspólnot Europejskich - Ustalenie i udostępnienie przez państwa członkowskie

(rozporządzenie Rady nr 1150/2000, art. 6)

4.        Środki własne Wspólnot Europejskich - Ustalenie i udostępnienie przez państwa członkowskie

(rozporządzenie Rady nr 1150/2000, art. 6 ust. 3 lit. b) i art. 17)

1.        W ramach skargi o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego o ile żądania zawarte w skardze nie mogą co do zasady zostać rozszerzone ponad uchybienia zarzucane w sentencji uzasadnionej opinii i w wezwaniu do usunięcia uchybienia, to jednak dopuszczalna jest skarga Komisji o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom, które wynikają z pierwotnej wersji aktu prawa wspólnotowego, następnie zmienionego lub uchylonego, i które zostały utrzymane w nowych przepisach. Z drugiej strony przedmiot sporu nie może zostać rozszerzony o zobowiązania wynikające z nowych przepisów, które nie mają odpowiedników w pierwotnej wersji danego aktu prawa, co stanowiłoby istotne naruszenie prawidłowości postępowania o stwierdzenie uchybienia.

(zob. pkt 34)

        Z łącznej analizy przepisów art. 454 ust. 2 i art. 455 ust. 1 rozporządzenia nr 2454/93 ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny oraz art. 11 konwencji celnej dotyczącej międzynarodowego przewozu towarów z zastosowaniem karnetów TIR wynika, że w przypadku niezwolnienia żądanie zapłaty długu celnego powinno mieć miejsce co do zasady nie później niż trzy lata po dniu przyjęcia karnetu TIR, przy czym termin ten wynosi cztery laty w przypadku zwolnienia uzyskanego przez nadużycie. Jednakże jako że celem art. 455 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego jest zapewnienie starannego i jednolitego stosowania przepisów dotyczących odzyskania długu celnego w celu szybkiego udostępnienia środków własnych Wspólnoty, powiadomienie o naruszeniu lub nieprawidłowości powinno w każdym razie nastąpić jak najszybciej, czyli z chwilą gdy władze celne powzięły wiadomość o rzeczonym naruszeniu lub nieprawidłowości, a zatem stosownie do okoliczności, na długo przed upływem maksymalnych terminów określonych w art. 11 ust. 1 konwencji TIR. Z tych samych względów żądanie zapłaty w rozumieniu art. 11 ust. 2 konwencji TIR powinno być przekazane, z chwilą gdy władze celne mogą tego dokonać, a zatem stosownie do okoliczności, przed upływem dwuletniego terminu od dnia powiadomienia zainteresowanych o naruszeniu lub nieprawidłowości.