Orzeczenie
Opinia rzecznika generalnego Léger przedstawiona w dniu 1 marca 2005 r. - Hans-Jürgen Ritter-Coulais i Monique Ritter-Coulais przeciwko Finanzamt Germersheim. - Sprawa C-152/03., sygn. C-152/03
OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO
PHILIPPE'A LÉGERA
przedstawiona w dniu 1 marca 2005 r. (1)
Sprawa C‑152/03
Hans-Jürgen i Monique Ritter-Coulais
przeciwko
Finanzamt Germersheim
[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy)]
Swobodny przepływ pracowników - Ustawodawstwo podatkowe - Podatek dochodowy - Uregulowania krajowe ograniczające uwzględnienie utraty dochodów z najmu nieruchomości położonych na terytorium innego państwa członkowskiego
1. Niniejsza sprawa raz jeszcze stawia problem oceny - w odniesieniu do prawa wspólnotowego - sytuacji podatkowej tych podatników, którzy nie mają miejsca zamieszkania w państwie członkowskim opodatkowania.
2. Dokładniej chodzi o zbadanie, czy prawo wspólnotowe stoi na przeszkodzie temu, by obywatele niemieccy mający miejsce zamieszkania we Francji i pracujący w publicznym liceum w Niemczech nie mogli uwzględnić, przy obliczaniu podatku dochodowego w Niemczech, utraty dochodów z najmu wynikłych z użytkowania przez nich domu na własne potrzeby.
I - Właściwe przepisy krajowego systemu podatkowego
3. Właściwe przepisy dotyczące opodatkowania w Niemczech dochodów oraz określenia dochodu podlegającego opodatkowaniu, a także stawki podatkowej dla osób fizycznych mających miejsce zamieszkania we Francji znajdują się przede wszystkim w ustawie z 1987 r. w sprawie podatku dochodowego od osób fizycznych (Einkommensteuergesetz, zwanej dalej „EStG z 1987 r.”) oraz we francusko‑niemieckiej umowie w sprawie unikania podwójnego opodatkowania(2) (zwanej dalej „umową francusko‑niemiecką”).
A - Opodatkowanie w Niemczech dochodów osób fizycznych mających miejsce zamieszkania we Francji i pracujących w Niemczech
4. Artykuł 1 EStG z 1987 r. wymienia osoby fizyczne podlegające obowiązkowi podatkowemu w Niemczech. Opodatkowaniu w tym państwie członkowskim podlegają zatem osoby mające miejsce zamieszkania lub miejsce stałego pobytu na terytorium kraju, niezależnie od ich obywatelstwa (art. 1 ust. 1), a także obywatele niemieccy stale lub czasowo mieszkający za granicą, którzy pracują w służbie publicznej w Niemczech lub za granicą (art. 1 ust. 2 i 3)().