Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 22 lutego 2005 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko T-Mobile Austria GmbH. - Sprawa C-141/02 P., sygn. C-141/02 P

Sprawa C‑141/02 P

Komisja Wspólnot Europejskich

przeciwko

T‑Mobile Austria GmbH, dawniej max‑mobil Telekommunikation Service GmbH

Odwołanie - Artykuł 90 ust. 3 Traktatu WE (obecnie art. 86 ust. 3 WE) - Wysokość opłat nałożonych przez Republikę Austrii na operatorów GSM - Częściowe odrzucenie skargi złożonej do Komisji - Dopuszczalność

Opinia rzecznika generalnego M. Poiaresa Madura przedstawiona w dniu 21 października 2004 r.  I‑0000

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 22 lutego 2005 r.  I‑0000

Streszczenie wyroku

1.     Odwołanie - Dopuszczalność - Decyzje zaskarżalne w drodze odwołania - Część wyroku Sądu Pierwszej Instancji oddalająca wyraźnie zarzut niedopuszczalności przed oddaleniem skargi jako bezzasadnej

(Statut WE Trybunału Sprawiedliwości, art. 49 akapit pierwszy)

2.     Skarga o stwierdzenie nieważności - Akty podlegające zaskarżeniu - Odmowa zbadania przez Komisję złożonej do niej skargi wzywającej ją do podjęcia działania na podstawie art. 90 ust. 3 Traktatu (obecnie art. 86 ust. 3 WE) - Wykluczenie

(Traktat WE, art. 90 ust. 1 i 3 (obecnie art. 86 ust. 1 i 3 WE) i art. 173 akapit czwarty (obecnie, po zmianie, art. 230 akapit czwarty WE))

1.     Orzeczenia kończące postępowanie w sprawie w kwestii incydentalnej dotyczącej zarzutu niedopuszczalności w rozumieniu art. 49 akapit pierwszy Statutu WE Trybunału Sprawiedliwości są orzeczeniami, które są niekorzystne dla jednej ze stron, gdyż uwzględniają bądź oddalają ów zarzut niedopuszczalności. Zatem dopuszczalne jest wniesione przez Komisję odwołanie od wyroku Sądu w jego części wyraźnie nie uwzględniającej zarzutu niedopuszczalności, podniesionego przez nią w odpowiedzi na skargę przeciwko decyzji o odrzuceniu złożonej do Komisji skargi, nawet jeśli w dalszej części tego wyroku Sąd oddalił wniesioną do niego skargę jako bezzasadną.

(por. pkt 50)

2.     Artykuł 90 ust. 3 Traktatu nakłada na Komisję obowiązek czuwania nad wypełnianiem przez Państwa Członkowskie ciążących na nich obowiązków w odniesieniu do przedsiębiorstw, o których mowa w art. 90 ust. 1 Traktatu, i wyposaża ją wyraźnie w kompetencje interweniowania w tym celu za pomocą dyrektyw i decyzji. Komisja ma moc stwierdzenia, że jakiś określony środek publiczny jest sprzeczny z zasadami traktatowymi, i wskazania środków, które państwo będące adresatem musi przyjąć celem zastosowania się do zobowiązań wynikających z prawa wspólnotowego.