Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 24 maja 2005 r. - Republika Francuska przeciwko Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Unii Europejskiej. - Sprawa C-244/03., sygn. C-244/03

Sprawa C‑244/03

Republika Francuska

przeciwko

Parlamentowi Europejskiemu

i

Radzie Unii Europejskiej

Produkty kosmetyczne - Testy na zwierzętach - Dyrektywa 2003/15/WE - Stwierdzenie nieważności w części - Artykuł 1 pkt 2 - Nierozerwalność - Niedopuszczalność

Opinia rzecznika generalnego L.A. Geelhoeda przedstawiona w dniu 17 marca 2005 r.  I‑0000

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 24 maja 2005 r.  I‑0000

Streszczenie wyroku

Skarga o stwierdzenie nieważności - Przedmiot - Stwierdzenie nieważności w części -Przesłanka - Możliwość oddzielenia zaskarżonych przepisów - Kryterium obiektywne - Niespełnienie przesłanki - Niedopuszczalność

(art. 230 WE; dyrektywa 2003/15 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 1 pkt 1 i 2)

Stwierdzenie nieważności części wspólnotowego aktu prawnego jest możliwe jedynie, w przypadku gdy elementy, o których stwierdzenie nieważności się wnosi, mogą zostać oddzielone od reszty aktu. Ten wymóg rozdzielności nie jest spełniony, jeśli konsekwencją stwierdzenia nieważności części aktu jest zmiana jego istoty. Kwestia, czy stwierdzenie nieważności w części powoduje taki skutek, stanowi kryterium obiektywne, nie zaś subiektywne, powiązane z polityczną wolą organu, który przyjął sporny akt.

Zatem za niedopuszczalną należy uznać skargę państwa członkowskiego o stwierdzenie nieważności art. 1 pkt 2 dyrektywy 2003/15 zmieniającej dyrektywę 76/768 w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do produktów kosmetycznych, w zakresie w jakim przepis ten dodaje w dyrektywie 76/768 art. 4a, którego przedmiotem jest w szczególności określenie warunków zakazu wprowadzania do obrotu produktów kosmetycznych zawierających składniki lub ich kombinacje testowane na zwierzętach, podczas gdy zostałby utrzymany w mocy art. 1 pkt 1 dyrektywy 2003/15, o którego stwierdzenie nieważności państwo członkowskie nie wniosło, nawet tytułem żądania ewentualnego, przewidujący skreślenie art. 4 ust. 1 lit. i) dyrektywy 76/768, którego przedmiot jest podobny i który, jak wynika z motywu osiemnastego dyrektywy 2003/15, miał zostać zastąpiony przez dodany art. 4a.