Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 13 października 2005 r. - Scania Finance France SA przeciwko Rockinger Spezialfabrik für Anhängerkupplungen GmbH & Co. - Sprawa C-522/03., sygn. C-522/03

Sprawa C-522/03

Scania Finance France SA

przeciwko

Rockinger Spezialfabrik für Anhängerkupplungen GmbH & Co.

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht München)

Konwencja brukselska - Uznanie i wykonanie - Podstawy odmowy uznania - Pojęcie „doręczenia w należyty sposób”

Opinia rzecznika generalnego L.A. Geelhoeda przedstawiona w dniu 17 marca 2005 r.  I‑0000

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 13 października 2005 r.  I‑0000

Streszczenie wyroku

Konwencja o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych - Uznanie i wykonanie - Podstawy odmowy - Brak doręczenia w należyty sposób i w odpowiednim czasie pisma wszczynającego postępowanie pozwanemu, który nie wdał się w spór - Pojęcie doręczenia w należyty sposób - Ocena według postanowień umowy międzynarodowej obowiązująca pomiędzy państwem pochodzenia a państwem wezwanym

(konwencja z dnia 27 września 1968 r., art. 27 pkt 2, i protokół, art. IV)

Artykuł 27 pkt 2 Konwencji z dnia 27 września 1968 r. o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych, zmienionej konwencjami w sprawie przystąpienia z 1978 r., z 1982 r., z 1989 r. oraz z 1996 r., oraz art. IV akapit pierwszy protokołu załączonego do tej konwencji należy interpretować w ten sposób, że gdy pomiędzy państwem pochodzenia a państwem wezwanym obowiązuje umowa międzynarodowa, taka jak konwencja haska o doręczaniu za granicą dokumentów sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych i handlowych, doręczenie w należyty sposób pisma wszczynającego postępowanie pozwanemu, który nie wdał się w spór, należy oceniać wyłącznie w świetle postanowień tej konwencji, z zastrzeżeniem możliwości przekazywania pism bezpośrednio między urzędnikami sądowymi, pod warunkiem braku oficjalnego sprzeciwu państwa wezwanego, zgodnie z art. IV akapit drugi protokołu. W istocie dwa sposoby przekazywania pism, o których mowa w art. IV protokołu załączonego do tej konwencji, stanowią dwa wyłączne sposoby dokonania doręczenia, w tym znaczeniu, że tylko gdy nie można zastosować żadnego z tych dwóch sposobów, przekazanie może zostać przeprowadzone w oparciu o prawo obowiązujące w państwie pochodzenia.