Wyrok Trybunału (pełny skład) z dnia 29 czerwca 2004 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Radzie Unii Europejskiej. - Sprawa C-110/02., sygn. C-110/02

Sprawa C-110/02

Komisja Wspólnot Europejskich

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej

 

Pomoc rządu portugalskiego dla hodowców trzody chlewnej - Pomoc mająca na celu umożliwienie dokonania zwrotu pomocy uznanej za niezgodną ze wspólnym rynkiem - Decyzja Rady uznająca taką pomoc za zgodną ze wspólnym rynkiem - Bezprawność - Artykuł 88 ust. 2 akapit trzeci WE

Streszczenie wyroku

Pomoc przyznawana przez państwa - Uprawnienie Rady do udzielenia zgody na pomoc na zasadzie odstępstwa ze względu na wyjątkowe okoliczności - Warunki wykonania - Wystąpienie zainteresowanego Państwa Członkowskiego do Rady przed wydaniem decyzji Komisji uznającej pomoc za niezgodną ze wspólnym rynkiem i przyjęcie decyzji w terminie trzech miesięcy - Ograniczenie - Pozbawienie skuteczności uprzedniej decyzji Komisji

(art. 87 WE, 88 WE i 89 WE)

Traktat WE, konstytuując na mocy art. 88 WE stałe badanie i kontrolę pomocy przez Komisję, przyjmuje, że uznanie ewentualnej niezgodności pomocy ze wspólnym rynkiem stanowi, pod kontrolą Sądu i Trybunału, następstwo stosownej procedury, której wszczęcie leży w granicach kompetencji tej instytucji. Artykuły 87 WE i 88 WE zastrzegają zatem dla Komisji centralną rolę w procesie uznawania ewentualnej niezgodności pomocy ze wspólnym rynkiem.

Z samego brzmienia art. 88 ust. 2 akapit trzeci WE wynika, iż postanowienie to dotyczy przypadku wyjątkowego i szczególnego. Tak więc Rada, stanowiąc jednomyślnie „na wniosek Państwa Członkowskiego”, może zdecydować, że pomoc ustanowiona - lub która ma zostać ustanowiona - przez to państwo musi zostać uznana za zgodną ze wspólnym rynkiem „na zasadzie odstępstwa od postanowień art. 87 lub rozporządzeń przewidzianych w art. 89”, jeśli „wyjątkowe okoliczności” uzasadniają taką decyzję.

Skoro uprawnienie powierzone Radzie na mocy art. 88 ust. 2 akapit trzeci WE wykazuje w ten sposób wyraźnie cechy wyjątku, to należy przyznać, że zawarte w powołanym art. 88 ust. 2 akapity trzeci i czwarty postanowienia, zgodnie z którymi, z jednej strony, wystąpienie zainteresowanego Państwa Członkowskiego z wnioskiem do Rady powoduje zawieszenie kontroli przeprowadzanej przez Komisję na okres trzech miesięcy, a z drugiej strony, brak decyzji Rady w tym terminie powoduje wydanie przez Komisję decyzji w sprawie, wskazują, że w przypadku upływu tego terminu Radzie nie przysługuje już dłużej uprawnienie do przyjęcia decyzji w trybie powołanego akapitu trzeciego w odniesieniu do danej pomocy. Tym samym unika się ryzyka przyjęcia decyzji, których sentencje okazałyby się sprzeczne.