Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 14 października 2004 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Niderlandów. - Sprawa C-113/02., sygn. C-113/02

Sprawa C‑113/02

Komisja Wspólnot Europejskich

przeciwko

Królestwu Niderlandów

Rozporządzenie (EWG) nr 259/93 w sprawie nadzoru i kontroli przesyłania odpadów - Dyrektywa 75/442/EWG w sprawie odpadów - Akt krajowy przewidujący środki sprzeciwu przeciwko przesyłaniu odpadów przeznaczonych do odzysku, w przypadku gdy 20 % odpadów nadaje się do odzysku w Państwie Członkowskim, a procent odpadów nadających się do odzysku w kraju przeznaczenia jest niższy - Akt Państwa Członkowskiego klasyfikujący działanie do punktu R1 (odzysk poprzez spalanie) załącznika IIB do dyrektywy 75/442 lub do punktu D10 (usuwanie poprzez spalanie) załącznika IIA do tej dyrektywy nie według kryterium faktycznego wykorzystania, lecz według kryterium wartości opałowej spalanego odpadu

Streszczenie wyroku

1.        Środowisko naturalne - Odpady - Rozporządzenie nr 259/93 w sprawie przesyłania odpadów - Odpady przeznaczone do odzysku - Procedura zgłaszania stosowana przy wysyłkach między Państwami Członkowskimi - Przepisy dotyczące sprzeciwów wniesionych wobec wysyłki - Środek krajowy uzasadniający sprzeciwy oparte jedynie na stopniu odzysku - Niedopuszczalność - Względy uzasadniające - Brak

(rozporządzenie Rady nr 259/93, art. 7 ust. 4 lit. a) tiret piąte)

2.        Środowisko naturalne - Odpady - Dyrektywa 75/442 w sprawie odpadów - Załącznik IIB - Rozróżnienie między działaniami związanymi z usuwaniem a działaniami prowadzącymi do odzysku - Kwalifikacja jako działanie prowadzące do odzysku - Przesłanki

(dyrektywa Rady 75/442, zmieniona decyzją Komisji 96/350, załącznik IIB, pkt R1)

        Artykuł 7 ust. 4 lit. a) tiret piąte rozporządzenia nr 259/93 w sprawie nadzoru i kontroli przesyłania odpadów w obrębie, do Wspólnoty Europejskiej oraz poza jej obszar, na mocy którego właściwe organy państwa przeznaczenia i wysyłki mogą wnieść uzasadniony sprzeciw wobec wysyłki odpadów przeznaczonych do odzysku, jeżeli tylko stosunek odpadów odzyskiwalnych do nieodzyskiwalnych, szacunkowa wartość materiałów odzyskanych lub koszt odzysku i koszt usuwania części nieodzyskiwalnej nie uzasadniają odzysku z punktu widzenia ekonomicznego lub ekologicznego, sprzeciwia się temu, aby przy dokonywaniu tej oceny przepisy krajowe w sprawie przesyłania odpadów odwoływały się wyłącznie do pierwszego z tych trzech kryteriów, to jest stosunku odpadów odzyskiwalnych do nieodzyskiwalnych. Nadto przepis ten sprzeciwia się temu, aby przepisy krajowe w sprawie przesyłania odpadów odwoływały się w zakresie tej oceny do porównania procentowych wartości odpadów odzyskiwalnych w państwie przeznaczenia i w państwie wysyłki. W tych okolicznościach bez znaczenia pozostaje fakt, że władze krajowe zachowują uprawnienie do badania indywidualnie każdego wniosku w sprawie wysyłki odpadów czy też fakt, iż sporne przepisy w sprawie przesyłania odpadów mają zastosowanie zarówno do wywozu, jak i przywozu odpadów oraz dążą do możliwie wysokiego odzysku odpadów we Wspólnocie.