Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 2 grudnia 2004 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Niderlandów. - Sprawa C-41/02., sygn. C-41/02

Sprawa C-41/02

Komisja Wspólnot Europejskich

przeciwko

Królestwu Niderlandów

Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego - Artykuły 30 i 36 Traktatu WE (obecnie, po zmianie, art. 28 WE i 30 WE) - Środki spożywcze, do których dodano witaminy lub sole mineralne - Przepisy krajowe, uzależniające ich sprzedaż od istnienia potrzeby żywieniowej - Środki o skutku równoważnym - Względy uzasadniające - Zdrowie publiczne - Proporcjonalność

Streszczenie wyroku

Swobodny przepływ towarów - Ograniczenia ilościowe - Środki o skutku równoważnym -Uregulowania krajowe, które systematycznie uzależniają sprzedaż środków spożywczych wzbogaconych substancjami odżywczymi od istnienia potrzeby żywieniowej ludności - Niedopuszczalność - Względy uzasadniające - Ochrona zdrowia publicznego - Brak - Naruszenie zasady proporcjonalności

(Traktat WE, art. 30 i 36 (obecnie, po zmianie, art. 28 WE i 30 WE))

Państwo Członkowskie, które stosuje praktykę administracyjną polegającą na tym, że środki spożywcze przeznaczone do normalnego spożycia wzbogacone w witaminę A (w postaci retinoidów), witaminę D, kwas foliowy, selen, miedź lub cynk, które są legalnie wyprodukowane lub sprzedawane w innych Państwach Członkowskich, nie mogą być sprzedawane na jego terytorium nie będąc substytutami ani środkami uzupełnionymi w rozumieniu uregulowań krajowych, jeżeli wzbogacenie to nie odpowiada potrzebie żywieniowej ludności tego Państwa Członkowskiego, nie sprawdzając ponadto, czy te środki nie są predysponowane do tego, żeby zastąpić już sprzedawane środki, do których obowiązkowo dodaje się te same substancje odżywcze, uchybia zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 30 Traktatu WE (obecnie, po zmianie, art. 28 WE).

O ile bowiem prawo wspólnotowe nie sprzeciwia się temu, by w imię zasady ostrożności uregulowania w danym Państwie Członkowskim zabraniały sprzedaży bez uprzedniego zezwolenia środków spożywczych, jeżeli zostały do nich dodane substancje odżywcze inne niż substancje, których dodawanie jest legalnie dopuszczone w tych przepisach skoro - wobec braku harmonizacji oraz w stopniu, w jakim na obecnym poziomie badań naukowych wciąż istnieją wątpliwości - do Państw Członkowskich należy podjęcie decyzji o poziomie ochrony zdrowia i życia osób, który chcą zapewnić, o tyle korzystanie z owej swobody oceny musi uwzględniać zasadę proporcjonalności. Do obowiązków władz krajowych należy ponadto w każdym przypadku udowodnienie, że w świetle krajowych zwyczajów żywieniowych i z uwzględnieniem wyników międzynarodowych badań naukowych ich uregulowania są niezbędne dla zapewnienia ochrony zdrowia publicznego, a w szczególności że sprzedaż danych produktów stanowi rzeczywiste dlań zagrożenie.