Postanowienie TK z dnia 10 marca 2009 r., sygn. Ts 99/07
POSTANOWIENIE
z dnia 10 marca 2009 r.
Sygn. akt Ts 99/07
Termin do wniesienia skargi konstytucyjnej ma charakter materialnoprawny, a przepisy ustawy o TK, do których odsyła art. 79 ust. 1 Konstytucji, nie przewidują możliwości jego przywrócenia.
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Teresa Liszcz,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Andrzeja Jastrzębskiego w sprawie zgodności:
art. 51 oraz art. 52 w zw. z art. 90e ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. z 1996 r. Nr 11, poz. 62, ze zm.) z art. 42 i art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
1) odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej,
2) wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej pozostawić bez rozpoznania.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 7 maja 2007 r. (data nadania w urzędzie pocztowym) zarzucono, że art. 51 oraz art. 52 w zw. z art. 90e ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. z 1996 r. Nr 11, poz. 62, ze zm.) naruszają prawa skarżącego określone w art. 42 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji. Zdaniem skarżącego, kwestionowane przepisy nie regulują charakteru stosunku prawnego łączącego Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny z podmiotami zobowiązanymi do uiszczenia opłaty karnej, w następstwie czego „nie ma możliwości określenia rodzaju procedury, zgodnie z którą Fundusz uprawniony jest do nakładania opłaty karnej na podmioty zobowiązane do zawarcia obowiązkowej umowy ubezpieczenia oraz egzekwowania tych opłat na podstawie własnego tytułu wykonawczego w trybie egzekucji administracyjnej”. Skarżący dowodzi zatem, że „(...) decyzja Funduszu stwierdzająca obowiązek uiszczenia opłaty karnej jest decyzją, na którą nie przysługuje żaden środek odwoławczy”. Tak ukształtowany stan prawny narusza prawa skarżącego przyznane przez art. 42 i art. 45 ust. 1 Konstytucji.