Wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 12 marca 2013 r. (Zarzycki przeciwko Polsce), sygn. 15351/03

Aby można było rozważać naruszenie artykułu 3 Konwencji, niewłaściwe traktowanie musi osiągnąć minimalny poziom dolegliwości . Ocena minimalnego poziomu dolegliwości jest relatywna; zależy od wszystkich okoliczności sprawy, takich jak czas trwania, skutki fizyczne i psychiczne, a w niektórych przypadkach płeć, wiek czy stan zdrowia ofiary.

Teza od Redakcji

W sprawie Zarzycki przeciwko Polsce,

Europejski Trybunał Praw Człowieka (Czwarta Sekcja), zasiadając jako Izba w składzie:

Ineta Ziemele, Przewodnicząca,

David Thór Björgvinsson,

Päivi Hirvelä,

George Nicolaou,

Zdravka Kalaydjieva,

Vincent A. De Gaetano,

Krzysztof Wojtyczek, Sędziowie,

i Lawrence Early, Kanclerz Sekcji,

obradując na posiedzeniu zamkniętym w dniu 19 lutego 2013 r., wydaje następujący wyrok, który został przyjęty w tym dniu:

POSTĘPOWANIE

1. Sprawa wywodzi się ze skargi (nr 15351/03) przeciwko Rzeczypospolitej Polskiego wniesionej do Trybunału na podstawie artykułu 34 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności ("Konwencja") przez obywatela polskiego, pana Adama Zarzyckiego ("skarżący") w dniu 2 maja 2003 r.

2. Skarżący reprezentowany był przez Panią M. Lubieniecką- Chełstowską, adwokat praktykującą w Olsztynie. Polski Rząd ("Rząd") reprezentowany był przez jego pełnomocnika, pana J. Wołąsiewicza, a następnie przez Panią J. Chrzanowską z Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

3. Skarżący zarzucił w szczególności, iż ze względu na jego fizyczną niepełnosprawność i szczególne potrzeby, jego długotrwałe osadzenie w warunkach Aresztu Śledczego w Szczytnie i w Olsztynie stanowiło naruszenie artykułu 3 Konwencji.

4. W dniu 17 października 2007 roku Przewodniczący Czwartej Sekcji zadecydował o zakomunikowaniu skargi Rządowi. Zdecydowano również o jednoczesnym rozpatrzeniu kwestii dopuszczalności i meritum skargi (artykuł 29 § 1). Ponadto otrzymano uwagi Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka (Warszawa, Polska), które zostały dopuszczone przez Przewodniczącą do procedury pisemnej w ramach interwencji strony trzeciej (artykuł 36 § 2 Konwencji oraz Reguła 44 § 2). Strony nie ustosunkowały się do tych uwag (Reguła 44 § 5).