Wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 3 lipca 2012 r. (Siwiec przeciwko Polsce), sygn. 28095/08

Konwencja nie nakłada obowiązku przyznania pomocy prawnej w spornych sprawach w postępowaniu cywilnych, ponieważ istnieje jasne rozróżnienie pomiędzy brzmieniem Artykułu 6 ust. 3 (c), który w pewnych okolicznościach gwarantuje prawo do korzystania z bezpłatnej pomocy adwokata w postępowaniu karnym a Artykułem 6 ust. 1, który nie odnosi się do kwestii związanych z pomocą prawną.

Teza od Redakcji

W sprawie Siwiec przeciwko Polsce,

Europejski Trybunał Praw Człowieka (Sekcja Czwarta), zasiadając jako Izba w składzie:

David Thór Björgvinsson, Przewodniczacy,

Lech Garlicki,

Päivi Hirvelä,

George Nicolaou,

Ledi Bianku,

Nebojša Vučinić,

Vincent A. De Gaetano, sędziowie,

oraz Lawrence Early, Kanclerz Sekcji,

Obradując na posiedzeniu niejawnym w dniu 12 czerwca 2012 roku,

Wydaje następujący wyrok, który został przyjęty w tym dniu:

POSTĘPOWANIE

1. Sprawa wywodzi się ze skargi (nr 28095/08) wniesionej do Trybunału w dniu 14 maja 2008 roku przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie Artykułu 34 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności ("Konwencja") przez obywatela Polski, Pana Witolda Siwca ("skarżący").

2. Rząd polski ("Rząd") był reprezentowany przez pełnomocnika, Pana J. Wołąsiewicza z Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

3. Skarżący zarzucił, że nie mógł przedstawić przed sądem swojego stanowiska w sprawie cywilnej na równych zasadach co strona przeciwna.

4. W dniu 11 października 2010 roku Przewodniczący Czwartej Sekcji Trybunału zadecydował o zakomunikowaniu skargi Rządowi.

STAN FAKTYCZNY

I. OKOLICZNOŚCI SPRAWY

5. Skarżący urodził się w 1960 roku i mieszka w Zabrzu.

6. Od 2000 do 2004 roku skarżący wspólnie z żoną prowadził działalność gospodarczą, sklep obuwniczy.

7. W październiku 2004 roku skarżący rozpoczął odbywanie kary pozbawienia wolności.

8. W dniu 4 września 2006 roku wytoczył on powództwo cywilne przeciwko swojej żonie przed Sądem Rejonowym w Łukowie, podnosząc że powinna ona wydać mu lokal sklepowy wraz z towarem, który pozostał tam w chwili jego zatrzymania. Skarżący domagał się także odszkodowania z tytułu szkody poniesionej rzekomo w wyniku bezprawnego przejęcia przez nią działalności handlowej po jego zatrzymaniu, w kwocie 2.000 zł miesięcznie począwszy od października 2004 roku.