Wyrok SN z dnia 23 stycznia 2020 r., sygn. I UK 334/18

Nie można zaakceptować poglądu, że brak dokumentów płacowych bezpośrednio potwierdzających rzeczywistą wysokość wypłacanej premii, niezachowanych zresztą bez winy ubezpieczonego, prowadzi do wyeliminowania a priori i uznania za nieprzydatne wszystkich dowodów pośrednich, takich jak zeznania świadków.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Romualda Spyt (przewodniczący)

SSN Beata Gudowska (sprawozdawca)

SSN Andrzej Wróbel

w sprawie z odwołania P. K. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w C. o wysokość świadczenia emerytury górniczej, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 23 stycznia 2020 r., skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego w (...) z dnia 19 kwietnia 2018 r., sygn. akt III AUa (...),

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Apelacyjnemu w (...) do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2018 r. Sąd Apelacyjny w (...) , na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w C. , zmienił wyrok Sądu Okręgowego w K. z dnia 8 listopada 2017 r. i oddalił odwołanie P. K. od decyzji tego Oddziału z dnia 26 sierpnia 2015 r. w przedmiocie odmowy przeliczenia emerytury górniczej z uwzględnieniem premii z lat 1875-1982. Stwierdził, że ubezpieczony nie wykazał konkretnych kwot wypłat z tytułu premii z okresu zatrudnienia na stanowisku nadsztygara urządzeń elektrycznych pod ziemią w KWK "B." od dnia 13 listopada 1962 r. do dnia 28 czerwca 1990 r. Nie podzielił wniosku uzyskanej przez Sąd pierwszej instancji opinii biegłego co do prawdopodobieństwa otrzymywania przez ubezpieczonego premii w wysokości 30% wynagrodzenia zasadniczego. Sąd drugiej instancji, znaną z urzędu okoliczność, że w latach 70 i 80 zatrudnieni w górnictwie otrzymywali premie na podstawie przepisów branżowych, uznał za niewystarczającą do ustalenia wysokości premii. Przyjął wobec tego wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu przypadających w części po przyznaniu świadczenia, tj. z lat 1963-1966, 1973-1981 oraz 1983-1989 wyliczony przez organ rentowy jako 242,34%. Taka jego wysokość, niższa od 250% przeciętnego wynagrodzenia, nie pozwalała na zastosowanie art. 110a ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2018 r., poz. 1270 ze zm.; dalej "ustawa o emeryturach i rentach").