Wyrok SN z dnia 30 stycznia 2020 r., sygn. II DSK 5/19

Sygn. akt II DSK 5/19

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Ryszard Witkowski (przewodniczący, sprawozdawca)
‎SSN Konrad Wytrykowski
‎Ławnik Sądu Najwyższego Marek Totleben

Protokolant Anna Rusak

przy udziale Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego Prokuratora Generalnego dla (...) okręgu regionalnego Macieja Jaskulskiego

w sprawie M. R. – prokuratora Prokuratury Rejonowej w L.
‎obwinionego o popełnienie przewinienia dyscyplinarnego z art. 66 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze
‎po rozpoznaniu w Izbie Dyscyplinarnej II Wydziale na rozprawie w dniu 30 stycznia 2020 r.
‎odwołań wniesionych przez obrońców obwinionego
‎od wyroku Wydziału I Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 2019 r., sygn. akt I DSK 3/18

orzeka:

I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II. kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

W pierwszej kolejności odnieść należy się do problematyki formalnej, a więc wniosków obrońców o zawieszenie (bądź odroczenie rozprawy) z przywołaniem
‎w uzasadnieniu uchwały 3 Izb SN (która została powzięta z wyłączeniem części sędziów Izby Cywilnej Sądu Najwyższego), zawierającej zasadę prawną, że sędziowie Izby Dyscyplinarnej nie mają prawa orzekać, co w konsekwencji ma prowadzić do domniemania prawnego wadliwości składów orzekających z ich udziałem, ze skutkiem wynikającym z bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. w każdej sprawie, w której do składu orzekającego wyznaczony zostanie sędzia powołany do orzekania w tej Izbie.

Kanwę do wydania rzeczonej uchwały stanowiło pytanie prawne zadane przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego składowi połączonych izb Sądu Najwyższego – Cywilnej, Karnej oraz Pracy i Ubezpieczeń Społecznych (BSA I-411‎-1/20), do którego dał asumpt kontrowersyjny wyrok Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego z 5 grudnia 2019 r. w sprawie o sygn. akt III PO 7/18. W motywach ustnych tego wyroku, następnie zaś w uzasadnieniu pisemnym znalazła się konstatacja, iż Izba Dyscyplinarna Sądu Najwyższego nie jest sądem  ani w rozumieniu prawa europejskiego, ani prawa krajowego.