Uchwała SN z dnia 30 lipca 2020 r., sygn. I DO 32/20

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Adam Roch

protokolant: st. sekr. sądowy Anna Tarasiuk

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 30 lipca 2020 roku wniosku prokuratora
‎z Prokuratury Krajowej z dnia 29 czerwca 2020 roku o wyrażenie zgody na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej prokuratora Prokuratury Rejonowej M. N.

na podstawie art. 135 § 5 a contrario i art. 166 ustawy z dnia 28 stycznia 2016 roku Prawo o prokuraturze

uchwalił:

1. odmówić wyrażenia zgody na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej prokuratora Prokuratury Rejonowej M. N. za to, że w dniu 17 marca 2018 roku, działając umyślnie w zamiarze bezpośrednim nie dopełnił ciążących na nim, jako na funkcjonariuszu publicznym – prokuratorze, obowiązków w toku prowadzonego postępowania o sygnaturze PO I Ds (...) Prokuratury Okręgowej w W., wynikających z treści przepisów art. 297 § 1 ust. 5 k.p.k. i art. 249 § 1 k.p.k., w zakresie co najmniej wykonania czynności mających na celu zabezpieczenie prawidłowego toku tego postępowania przygotowawczego, poprzez odstąpienie od skierowania do sądu wniosku o zastosowanie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, wobec ustalonego w tym śledztwie sprawcy przestępstwa, podejrzanego M. W. mimo świadomości istnienia obiektywnych przesłanek uzasadniających niezbędność skierowania takiego wniosku wobec podejrzanego, czym działał na szkodę interesu publicznego, tj. o czyn z art. 231 § 1 k.k.

2. kosztami postępowania immunitetowego obciążyć Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Wnioskiem z dnia 29 czerwca 2020 roku prokurator z Prokuratury Krajowej wniósł o wyrażenie zgody na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej M. N. – prokuratora Prokuratury Rejonowej w W., za przestępstwo kwalifikowane z art. 231 § 1 k.k.

W pisemnym stanowisku stanowiącym odpowiedź na ów wniosek, podtrzymanym na posiedzeniu, prokurator M. N. wniósł o podjęcie uchwały ‎o niewyrażeniu zgody na pociągnięcie go do odpowiedzialności karnej. Wskazał, iż nie uchybił obowiązkom przewidzianym w art. 297 § 1 ust. 5 k.p.k. i art. 249 § 1 k.p.k., a nadto, iż w czasie, gdy był dysponentem akt sprawy, nie powstał obowiązek wystąpienia z wnioskiem o tymczasowe aresztowanie. Nadto stwierdził, że nie doszło do sytuacji, w której odmówiłby skierowania takiego wniosku, nie miał wręcz takiej możliwości, co powoduje, że opisany czyn nie wypełnia znamion przestępstwa z art. 231 § 1 k.k.