Postanowienie SN z dnia 27 października 2020 r., sygn. I NSP 146/20

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Mirosław Sadowski (przewodniczący, sprawozdawca)
‎SSN Paweł Czubik
‎SSN Adam Redzik

w sprawie ze skargi B. sp. z o.o. w P.

z udziałem Skarbu Państwa - Prezesa Sądu Apelacyjnego w (…)

na przewlekłość postępowania prowadzonego przed Sądem Apelacyjnym w (…), sygn. akt III AUa (…),

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych w dniu 27 października 2020 roku

postanawia:

oddalić skargę.

UZASADNIENIE

B. sp. z o.o. z siedzibą w P., reprezentowana przez fachowego pełnomocnika – adwokata, wniosła:

a)o stwierdzenie, że w postępowaniu przed Sądem Apelacyjnym w (…) w sprawie dot. apelacji B. sp. z o.o. od wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia 22 marca 2019 r. (VII U (…)), III AUa (…), nastąpiła przewlekłość postępowania;

b)o wydanie zalecenia wyznaczenia przez Sąd Apelacyjny w (…) terminu rozprawy apelacyjnej w niniejszej sprawie;

c)o przyznanie od Skarbu Państwa na rzecz Skarżącego kwoty według norm przepisanych;

d) o zasądzenie od Skarbu Państwa – Sądu Apelacyjnego w (…) – kosztów tego postępowania.

W uzasadnieniu skarżąca podniosła, że w dniu 7 lipca 2020 r. uzyskała w Biurze Obsługi Interesanta Sądu Apelacyjnego w (…) telefoniczną informację, że od chwili wpływu akt do tego sądu i zarejestrowania sprawy pod sygn. akt III AUa (…), Sąd Apelacyjny w (…) nie podjął żadnych dalszych czynności, w szczególności nie wyznaczył terminu rozprawy. Od chwili wpływu akt do Sądu Apelacyjnego w (…) do momentu wniesienia skargi upłynęło ponad 13 miesięcy. W ocenie skarżącej jest to okres bezczynności, który w myśl art. 2 ust. 1 in fine u.s.p.p. stanowi przewlekłość postępowania. Skarżąca wskazała orzecznictwo Sądu Najwyższego, zgodnie z którym o przewlekłości postępowania apelacyjnego można mówić z reguły w przypadku bezczynności sądu drugiej instancji polegającej na niewyznaczeniu rozprawy apelacyjnej, która trwa co najmniej 12 miesięcy (zob. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z 6 maja 2020 r., I NSP 34/20). W dalszej kolejności skarżąca podniosła, że brak jakichkolwiek czynności przez trzy miesiące nie może być kwalifikowany inaczej niż jako przewlekłość. Nie usprawiedliwiają tego ani znaczne obciążenie ilością spraw sędziów, ani organizacja pracy sądów na przełomie nowego i starego roku (zob. postanowienie Sądu Najwyższego w postanowieniu z 14 grudnia 2016 r., II S 29/16). Nadto skarżąca podniosła, że niniejsza sprawa jest sprawą z zakresu ubezpieczeń społecznych, która powinna być rozpoznawana ze szczególną pilnością (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 4 kwietnia 2017 r., Il SPP 13/17). Nie można akceptować wyznaczania terminów pierwszych rozpraw apelacyjnych poza rozsądne miary, które podważają konstytucyjne, konwencyjne i proceduralne dyrektywy osądzania w rozsądnym terminie spraw sądowych o istotnym znaczeniu z punktu widzenia ochrony życiowych uprawnień pracowników i ubezpieczonych (postanowienie z 12 maja 2005 r., III SPP 96/05). Skarżąca podkreśliła, że niniejsza sprawa ma dla niej szczególne znaczenie, bowiem złożyła ona odwołania do Sądu Okręgowego w P. 22 inne odwołania od decyzji ZUS dot. poszczególnych pracowników skarżącej w analogicznych sytuacjach i rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie będzie miało istotne znaczenie dla decyzji, co do zasadności dalszego prowadzenia ww. postępowań bądź ich wycofania w celu niegenerowania dalszych kosztów, którymi skarżąca byłaby obciążona w razie niezasadności ww. odwołań, przy czym szczególnie ma to znaczenie dla skarżącej w dobie epidemii koronawirusa, która spowodowała istotne straty finansowe oraz zwolnienia u skarżącej oraz ogólnie w branży motoryzacyjnej, którą trudni się skarżąca, a co jest faktem notoryjnie znanym. Skarżąca podkreśliła także, że epidemia koronawirusa nie stanowi zasadnej przesłanki nierozpoznania niniejszej sprawy, ponieważ przepis art. 15 zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. 2020, poz. 374 z późn. zm.; dalej: u.szczeg.COV) wprost przyznał sądom możliwość skierowania spraw i rozpoznania ich na posiedzeniu niejawnym.