Postanowienie SN z dnia 26 czerwca 2019 r., sygn. I UK 251/18

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Zbigniew Korzeniowski

w sprawie z odwołania Ł. K.
‎przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w Z.
‎o ustalenie ustawodawstwa właściwego,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 26 czerwca 2019 r.,
‎skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
‎z dnia 13 lutego 2018 r., sygn. akt III AUa […],

1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,

2. zasądza od Ł. K. na rzecz pozwanego 240 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.

UZASADNIENIE

Sąd Apelacyjny w […] wyrokiem z 13 lutego 2018 r. oddalił apelację skarżącego ubezpieczonego Ł.K. od wyroku Sądu Okręgowego w K. z 27 października 2016 r., który oddalił jego odwołanie od decyzji pozwanego z 25 kwietnia 2016 r., stwierdzającej, że dla ubezpieczonego od 1 kwietnia 2013 r. z tytułu prowadzonej działalności pozarolniczej w Polsce i pracy wykonywanej na terenie Słowacji właściwym jest ustawodawstwo polskie. Sąd ustalił, że ubezpieczony prowadził działalność w kraju. 1 kwietnia 2013 r. zawarł umowę o pracę z firmą U. s.r.o. na pracę promotora usług i produktów w Słowacji, z wynagrodzeniem 40 euro za pracę 10 godzin miesięcznie. Pozwany zawiadomił ubezpieczonego o tymczasowym ustaleniu jako właściwego ustawodawstwa słowackiego. Słowacka instytucja zabezpieczenia społecznego w piśmie z 9 września 2013 r. przedstawiła, że nie może przyjąć wstępnego określenia ustawodawstwa, ponieważ stwierdzono, że pracodawca U. s.r.o. jest „firmą schronieniem” i nie dochodzi do rzeczywistego wykonywania pracy przez jej pracowników. Na pytanie pozwanego słowacka instytucja 24 października 2014 r. wskazała, że dla Ł. K. od 1 kwietnia 2013 r. nie powstało ubezpieczenie z tytułu pracy u pracodawcy U.. 29 stycznia 2016 r. słowacka instytucja wydała decyzję o nieobjęciu skarżącego obowiązkowym ubezpieczeniem chorobowym, emerytalnym, na wypadek bezrobocia jako pracownika od 1 kwietnia 2013 r. W decyzji wskazano zastosowanie legislatywy polskiej od 1 kwietnia 2013 r. Decyzja jest ostateczna i uprawomocniła się 2 listopada 2013 r. Ł. K. nie otrzymał od słowackiej instytucji zabezpieczenia społecznego druku A1. W tej sytuacji pozwany wydał skarżoną decyzję z 25 kwietnia 2016 r. na podstawie przepisów ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 dotyczącego wykonania rozporządzenia (WE) nr 883/2004. Sąd Okręgowy decyzję pozwanego uznał za prawidłową. Sąd Apelacyjny apelację ubezpieczonego uznał za bezzasadną. W szczególności nie stwierdził naruszenia art. 13 ust. 3 rozporządzenia podstawowego (nr 883/2004) oraz procedury (art. 16) z rozporządzenia wykonawczego (nr 987/2009). Pozwany wyczerpał procedurę ustalając, dla ubezpieczonego od 1 kwietnia 2013 r. ustawodawstwo polskie. Sąd wskazał, że sąd krajowy, podobnie jak krajowy organ ubezpieczeń, nie może badać zasadności odmowy uznania przez instytucję innego państwa członkowskiego za ważną umowy o pracę w tym kraju członkowskim (…). Wynik postępowania uzgodnieniowego z instytucją słowacką stanowił podstawę wydania decyzji stwierdzającej, że właściwym ustawodawstwem w zakresie ubezpieczeń jest ustawodawstwo polskie. Ubezpieczony nie uzyskał z właściwej słowackiej instytucji ubezpieczeniowej potwierdzenia podlegania ubezpieczeniom – A1.