Postanowienie SN z dnia 30 stycznia 2019 r., sygn. I UK 10/18

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Piotr Prusinowski

w sprawie z odwołania A. C., B. P.-J. i I. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K.
‎przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w C.
‎o ustalenie podstawy wymiaru składek,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 30 stycznia 2019 r.,
‎skarg kasacyjnych: I. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K., A. C. i B. P.-J. od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
‎z dnia 13 lipca 2017 r., sygn. akt III AUa […],

odmawia przyjęcia skarg kasacyjnych do rozpoznania.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy zauważył, iż przedmiotem sporu w sprawie była wysokość podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne ubezpieczonych A. C. i B. P.-J.. W ocenie tego Sądu za zasadne należało uznać ustalenie przez organ rentowy podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w wysokościach określonych zaskarżonymi decyzjami. Sąd pierwszej instancji powołał się na orzecznictwo Sądu Najwyższego ugruntowujące stanowisko, iż w ramach art. 41 ust. 12 i 13 ustawy systemowej, Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest uprawniony do zakwestionowania wysokości wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe. Dokonywana przez ZUS kontrola zgłoszeń do ubezpieczenia oraz prawidłowości i rzetelności obliczenia składki oznacza przyznanie mu kompetencji do badania zarówno tytułu zawarcia umowy o pracę, jak i ważności jej poszczególnych postanowień, a zatem, również postanowień umowy o pracę w zakresie wynagrodzenia, które pozostają w kolizji z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa. W ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy stwierdził, że wynagrodzenie za pracę, ustalone dla odwołujących się w umowach o pracę, nie było usprawiedliwione, ani nakładem ich pracy, jej wymiarem, charakterem powierzonych im obowiązków, czy efektami tejże pracy.