Postanowienie SN z dnia 24 kwietnia 2018 r., sygn. II PK 162/17

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec

w sprawie z powództwa H.W. przeciwko Prokuraturze Krajowej w W., Prokuraturze Regionalnej w W. o odszkodowanie z tytułu dyskryminacji, wyrównanie wynagrodzenia, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 18 kwietnia 2018 r., skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 23 września 2016 r., sygn. akt XXI Pa (...),

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 23 września 2016 r. Sąd Okręgowy w W. oddalił apelację H.W. od wyroku Sądu Rejonowego w W. z dnia 5 października 2015 r., którym oddalono jej powództwo przeciwko Prokuraturze Krajowej w W. i Prokuraturze Regionalnej w W. o odszkodowanie z tytułu dyskryminacji i wyrównanie wynagrodzenia.

W skardze kasacyjnej powódka zarzuciła naruszenie: 1) art. 13 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 24 czerwca 1983 r. o społecznej inspekcji pracy i art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy z 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych w związku z art. 50 ust. 1 ustawy z 20 czerwca 1985 r. o Prokuraturze przez ich błędną wykładnię prowadzącą do konkluzji, że prokurator delegowany nie może korzystać ze szczególnej ochrony prawnej stosunku pracy przysługującego osobom pełniącym dodatkowo funkcje społeczne z wyboru, przewidziane w wymienionych przepisach, w tym z zakazu obniżenia jego wynagrodzenia przez rok po zakończeniu pełnienia funkcji - społecznego inspektora pracy i wiceprzewodniczącej Grupy Związkowej Związku Zawodowego Prokuratorów i Pracowników Prokuratury; 2) art. 11, art. 18 ust. 1, art. 18 § 1 i 2 k.p. w związku z art. 50 ust. 1 ustawy o Prokuraturze przez błędne przyjęcie, że nie ma związku pomiędzy ustalonymi w toku procesu faktami wskazującymi na to, że Prokurator Generalny, korzystając uprawnień jakie daje mu art. 50 ust. 1 ustawy o Prokuraturze, arbitralnie zadecydował o nieprzedłużeniu powódce delegacji, pomimo że była prokuratorem pełniącym dodatkowo funkcje społeczne z wyboru, a zakres jej obowiązków i wykonanie zadań było bez zastrzeżeń i porównywalne z zadaniami pozostałych prokuratorów delegowanych do pracy w Prokuraturze Generalnej; 3) art. 473 § 1 k.p.c. przez ograniczenie dopuszczalności dowodu z wysłuchania świadków, co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy; 4) art. 102 k.p.c. przez błędne przyjęcie, że powództwo przeciwko byłej Prokuraturze Generalnej stanowiło szczególnie uzasadniony przypadek do odstąpienia od obciążenia powódki kosztami zastępstwa procesowego na rzecz tej instytucji, natomiast takiego przypadku nie stanowi powództwo przeciwko byłej Prokuraturze Apelacyjnej w W., którą Sąd orzekający przypozwał do procesu, choć powódka nie występowała z powództwem przeciwko tej jednostce.