Postanowienie SN z dnia 14 marca 2018 r., sygn. II PZ 1/18

Nierozpoznanie istoty sprawy zachodzi wówczas, gdy sąd pierwszej instancji rozstrzygnął nie o tym, co było przedmiotem sprawy lub zaniechał w ogóle zbadania materialnej podstawy żądania; pominął całkowicie merytoryczne zarzuty zgłoszone przez stronę; rozstrzygnął o żądaniu powoda na innej podstawie faktycznej niż zgłoszona w pozwie; nie uwzględnił (nie rozważył) wszystkich zarzutów pozwanego dotyczących kwestii faktycznych czy prawnych rzutujących na zasadność roszczenia powoda.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Halina Kiryło (przewodniczący, sprawozdawca)

SSN Jolanta Frańczak

SSN Zbigniew Myszka

w sprawie z powództwa W. D. przeciwko Miastu W. oraz Domowi Pomocy Społecznej "K." w W. o przywrócenie do pracy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 14 marca 2018 r., zażalenia strony pozwanej na wyrok Sądu Okręgowego w W. z dnia 26 października 2017 r., sygn. akt XXI Pa (...),

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu w W. do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania zażaleniowego.

Uzasadnienie

Sąd Rejonowy w W. wyrokiem z dnia 23 maja 2017 r., w sprawie z powództwa W. D. przeciwko Miastu W. oraz Domowi Pomocy Społecznej "K." w W. o przywrócenie do pracy, oddalił powództwo w całości w stosunku do obydwu pozwanych i zasądził od powoda na rzecz każdego z pozwanych po 360 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Na skutek apelacji powoda, Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z dnia 26 października 2017 r., uchylił zaskarżone orzeczenie i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach procesu w instancji odwoławczej.

W ocenie Sądu drugiej instancji, Sąd Rejonowy nie rozpoznał istoty sprawy.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy stwierdził, że nie podziela stanowiska Sądu Rejonowego w przedmiocie złożenia powództwa przeciwko pozwanemu Domowi Pomocy Społecznej "K." w W. po upływie terminu wskazanego w art. 264 § 2 k.p. Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, że pracodawcą pozwanym w sprawie powinien być Dom Pomocy Społecznej "K." w W., a w konsekwencji słusznie dopozwał ten podmiot postanowieniem z 12 stycznia 2017 r. Z kolei pozew w sprawie został wniesiony 21 września 2016 r. przeciwko Miastu Wa więc podmiotowi sprawującemu nadzór nad Domem Pomocy Społecznej i jednocześnie wykonującemu czynności pracodawcy wobec dyrektora placówki. Wypowiedzenie zostało doręczone powodowi 14 września 2016 r., wobec czego wniesienie przez pracownika odwołania do sądu pracy od oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę zostało dokonane w terminie przewidzianym w Kodeksie pracy. Sąd Okręgowy podzielił stanowisko judykatury, że w przypadku roszczeń wynikających z wadliwego rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę, przerwanie terminu przedawnienia z art. 264 § 2 k.p. następuje w chwili określenia przedmiotu sporu i jego podstawy faktycznej, to jest prawidłowego wskazania rozwiązania umowy o pracę, którego dotyczy pozew. W konsekwencji sam fakt złożenia powództwa w sprawie, które precyzuje wypowiedzenie, od którego powód wnosi odwołanie, przerywa bieg terminu wskazanego w art. 264 § 2 k.p. Późniejsze dopozwanie Domu Pomocy Społecznej "K." w W. nie doprowadziło zatem do sytuacji, aby przedmiotowe powództwo zostało złożone z przekroczeniem ustawowego terminu z art. 264 § 2 k.p.