Postanowienie SN z dnia 9 stycznia 2018 r., sygn. IV CSK 390/17

Zgodnie z art. 23 ust. 1 u.k.s.e., w brzmieniu obowiązującym od 13 listopada 2004 r., ustalonym przez art. 1 pkt 8 ustawy z 24 września 2004 r. o zmianie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji oraz o zmianie ustawy -Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 236, poz. 2356), komornik jest obowiązany do naprawienia szkody wyrządzonej przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu czynności. Na gruncie art. 23 ust. 1 u.k.s.e. przyjmuje się, że podstawą odpowiedzialności komornika jest niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu czynności, co oznacza, że odpowiedzialność ta nie jest warunkowana stwierdzeniem nadużycia uprawnień przez funkcjonariusza w rozumieniu art. 231 k.k. Nie jest to odpowiedzialność na zasadzie winy, gdyż do jej przyjęcia wystarczy sama niezgodność z prawem działania lub zaniechania komornika. Bez znaczenia jest w związku z tym świadomość komornika co do bezprawności jego działania lub zaniechania. Do przesłanek odpowiedzialności przewidzianej w art. 23 ust. 1 u.k.s.e. należą natomiast: szkoda, zdarzenie, z którym przepis ten łączy obowiązek odszkodowawczy, czyli niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie komornika i normalny związek przyczynowy między tym zdarzeniem a szkodą.