Postanowienie SN z dnia 31 października 2018 r., sygn. II UK 453/17

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Romualda Spyt

w sprawie z wniosku Z. S.
‎przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w O.
‎o prawo do emerytury,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 31 października 2018 r.,
‎skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
‎z dnia 11 stycznia 2017 r., sygn. akt III AUa […],

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

UZASADNIENIE

Sąd Apelacyjny w […] wyrokiem z 11 stycznia 2017 r., sygn. akt III AUa […], oddalił apelację Z. S. od wyroku Sądu Okręgowego w O. z 28 kwietnia 2016 r., sygn. akt V U […], oddalającego odwołanie ubezpieczonego od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. z 27 lutego 2013 r., w której odmówiono wnioskodawcy prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

Wyrok Sądu Apelacyjnego ubezpieczony, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, zaskarżył w całości. Zarzucono naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest wykazu A, Dział VIII pkt 1 - załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) w związku z art. 2 ust. 1 tego rozporządzenia w związku z art. 184 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 32 ust. 2 i 4 i art. 184 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2018 r., poz. 1270 ze zm.), polegające na bezzasadnym przyjęciu, że: (-) w hipotezie tej normy - ciężkich prac załadunkowych i rozładunkowych - nie mieszczą się stany faktyczne, w których wnioskodawca dokonywał rozładunku i załadunku materiałów drobniejszych i lżejszych, podczas gdy ten przepis nie wymaga, aby każdorazowo przedmiotem załadunku musiały być materiały ciężkie, lecz decydująca (dla oceny ciężkości prac) musi być również ilość i sposób przenoszonych materiałów (ręcznie i w ilościach ponad 20 ton dziennie); (-) w hipotezie tej normy - ciężkich prac załadunkowych i wyładunkowych w transporcie wykonywanych stale i w pełnym wymiarze czasu - nie mieszczą się stany faktyczne, w których wnioskodawca musiał poświęć czas na prowadzenie samochodu (przez co praca ładowacza nie była pracą w pełnym wymiarze czasu pracy), podczas gdy powierzone wnioskodawcy obowiązki ładowacza należały do jego podstawowych zadań i były wykonywane w pełnym wymiarze czasu pracy, a niejednokrotnie również ponad ten wymiar; były to prace w całości „w transporcie”, a czas poświęcony na prowadzenie samochodu był niezbędny i wiązał się nierozerwalnie z głównym i podstawowym zakresem jego obowiązków (ładowacz), a dodatkowo z niepodważanych przez Sąd zeznań świadków wynika, że czas poświęcony na kierowanie pojazdem był minimalny, bo odbywał się na terenie jednego miasta pomiędzy poszczególnymi punktami odbioru towaru. Zarzucono również naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, to jest: (-) art. 217 § 1 w związku z art. 227 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. przez oddalenie wniosku dowodowego wnioskodawcy o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego; (-) art. 217 § 1 i § 2 w związku z art. 227 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. przez pominięcie dowodu z opinii biegłego w wyniku wadliwego przyjęcia, że nie jest on istotny dla rozstrzygnięcia sprawy.