Postanowienie SN z dnia 31 października 2018 r., sygn. II PK 253/17

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Romualda Spyt

w sprawie z powództwa B. J.
‎przeciwko "P." Sp. z o.o. we W.
‎o ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 31 października 2018 r.,
‎skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we W.
‎z dnia 9 lutego 2017 r., sygn. akt VIII Pa […],

1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,

2. zasądza od powoda B. J. na rzecz strony pozwanej –"P." Spółki z o.o. we W. kwotę 1350 zł (tysiąc trzysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy we W. wyrokiem z 9 lutego 2017 r., sygn. akt VIII Pa […], oddalił apelację powoda od wyroku Sądu Rejonowego we W. z 17 listopada 2016 r., sygn. akt IV P […], oddalającego powództwo o zasądzenie kwoty 30.000 zł tytułem ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.

Powód, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego w całości. Zarzucono naruszenie prawa materialnego, to jest: (-) „art. 29 § 2, 3 i 4 Kodeksu pracy przez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie w okolicznościach faktycznych tej sprawy, że strona pozwana uprawniona była do zmiany warunków zatrudnienia powoda na mniej dla niego korzystne w zakresie wynagrodzenia urlopowego w czasie gdy był on zwolniony z obowiązku świadczenia pracy, poprzez dokonanie tej zmiany wyłącznie w formie ustnej i w formule jednostronnego oświadczenia woli (niepotwierdzonego później w formie pisemnej lub jakiejkolwiek innej prawem nakazanej) złożonego powodowi w trakcie rzekomego spotkania, które miało mieć miejsce w siedzibie pozwanej w lutym 2013r.”; (-) „art. 171 § 1 Kodeksu pracy przez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie w okolicznościach faktycznych tej sprawy, że powodowi nie należy się ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, albowiem miał on pobierać wynagrodzenie urlopowe w okresie gdy był zwolniony z obowiązku świadczenia pracy na rzecz pozwanej, pomimo że pozwana spółka nie dokonała zmiany warunków dotyczących zwolnienia powoda z obowiązku świadczenia pracy, ustalonych w aneksie z dnia 22 lutego 2013 r. w sposób ważny oraz odpowiadający prawu pracy, z uwagi na brak zachowania formy pisemnej w tym zakresie”; (-) „art. 8 Kodeksu pracy przez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy, że roszczenie powoda stanowi nadużycie prawa, podczas gdy prawo do żądania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy wynika wprost z Kodeksu pracy oraz jest uprawnieniem o charakterze osobistym, którego pracownik zrzec się nie może i co do zasady nie powinien”; (-) „art. 58 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 300 w zw. z art. 29 § 4 Kodeksu pracy przez jego niezastosowanie w okolicznościach faktycznych tej sprawy i uznanie, że pozwana spółka przez ustne oświadczenie woli złożone powodowi podczas rzekomego spotkania w nieustalonym dniu w lutym 2013 roku w sposób ważny i skuteczny dokonała zmiany warunków pracy i płacy powoda w zakresie, w jakim rzekomo ustaliła, iż w okresie gdy powód będzie zwolniony z obowiązku świadczenia pracy wynagrodzenie urlopowe będzie mu wypłacane w ramach umówionej kwoty wynagrodzenia wynoszącej 10.000 zł brutto miesięcznie, do czego nie było podstaw prawnych z uwagi na zasadę pisemności przy dokonywaniu zmiany warunków zatrudnienia”.