Wyrok SN z dnia 16 października 2018 r., sygn. I UK 263/17

Sygn. akt I UK 263/17

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Krzysztof Staryk (przewodniczący)
‎SSN Maciej Pacuda
‎SSN Piotr Prusinowski (sprawozdawca)

w sprawie z odwołania K. P.
‎przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w K.
‎o rentę uczniowską,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 16 października 2018 r.,
‎skargi kasacyjnej ubezpieczonej od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
‎z dnia 10 stycznia 2017 r., sygn. akt III AUa […],

I. oddala skargę kasacyjną,

II. przyznaje adwokat J. W.-P. tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej ubezpieczonej w postępowaniu kasacyjnym 240 zł (dwieście czterdzieści) podwyższone o stawkę podatku od towarów i usług.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w K. wyrokiem z dnia 28 września 2015 r. oddalił odwołanie wnioskodawczyni K. P. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w K. z dnia 7 lipca 2014 r., którą organ rentowy odmówił wnioskodawczyni przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie uczęszczania do szkoły ponadpodstawowej (tzw. renty uczniowskiej) i uzasadnił to tym, że z orzeczenia komisji lekarskiej ZUS z dnia 2 lipca 2014 r. wynika, iż wnioskodawczyni nie jest całkowicie niezdolna do pracy.

Sąd Okręgowy jako bezsporne w sprawie wskazał następujące okoliczności. K. P., ur. 3 stycznia 1977 r., posiada wykształcenie podstawowe, pracowała jako osoba sprzątająca. Od dnia 1 września 1994 r. do dnia 30 kwietnia 2014 r. była uprawniona do tzw. renty uczniowskiej. W dniu 18 marca 2014 r. złożyła wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty uczniowskiej. Celem wyjaśnienia kwestii stanu zdrowia wnioskodawczyni Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie dowodowe, w toku którego dopuścił dowód z opinii biegłego lekarza psychiatry (opinia główna k. 8-11 a.s., pierwsza opinia uzupełniająca k. 25-26 a.s., druga opinia uzupełniająca k. 35-36 a.s.). Biegły rozpoznał u wnioskodawczyni schizofrenię paranoidalną w okresie remisji objawowej i stwierdził, że schorzenie to nie upośledza ogólnej sprawności ustroju w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do pracy - obecnie z uwagi na to schorzenie uzasadnione jest uznanie wnioskodawczyni za częściowo niezdolną do pracy na okres dalszych 2 lat. Biegły wyjaśnił, że u ubezpieczonej występują zaburzenia emocjonalne na poziomie dystymii - łagodnych zaburzeń nastroju, nie występują objawy głębokiej depresji, nasilonych zaburzeń lękowych, czy zaburzeń natury psychotycznej, nie stwierdza się zaburzeń pamięci czy obniżenia sprawności intelektualnej, co nie pozwala rozpoznać u niej zespołu psychoorganicznego typu otępiennego. Wskazał, że sygnalizowane doznania omamowe jawią się mieć charakter bardziej deklaratywny, niż realnie istniejący. Zaznaczył, że w przypadku schizofrenii znaczenie orzecznicze ma rzeczywiste nasilenie objawów chorobowych, a nie sama diagnoza, dlatego też całkowita niezdolność do pracy orzekana jest wobec obecności czynnych objawów psychotycznych, nasilonych zaburzeń afektywnych z zagrożeniem suicydalnym, bądź w przypadku ciężkiej zejściowej postaci w rodzaju rezyduum/defektu popsychotycznego, a żadna z tych okoliczności nie ma miejsca w przypadku wnioskodawczyni. Biegły zwrócił uwagę na to, że od ponad 2 dekad wnioskodawczyni nie wymagała leczenia w warunkach szpitalnych, co jest wyraźnym wyznacznikiem względnie niezbyt ciężkiego przebiegu choroby.