Postanowienie SN z dnia 28 listopada 2018 r., sygn. II UK 520/17

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Jerzy Kuźniar

w sprawie z wniosku E. D.
‎przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.
‎o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 28 listopada 2018 r.,
‎skargi kasacyjnej wnioskodawczyni od postanowienia Sądu Apelacyjnego w […]
‎z dnia 8 maja 2017 r., sygn. akt III AUz […],

1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,

2. przyznaje radcy prawnemu T. B. - Kancelaria Radcy Prawnego w G. od Skarbu Państwa - Sądu Apelacyjnego w […] kwotę 120 zł (sto dwadzieścia) powiększoną o stawkę należnego podatku od towarów i usług tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej na rzecz wnioskodawczyni z urzędu w postępowaniu kasacyjnym.

UZASADNIENIE

Sąd Apelacyjny w […] postanowieniem z dnia 8 maja 2017 r., III AUz […], oddalił zażalenie wnioskodawczyni E. D. na postanowienie Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w S. z dnia 21 lutego 2017 r., którym – na podstawie art. 477⁹ § 3 k.p.c. - odrzucono odwołanie wnioskodawczyni od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych - Oddziału w S. z dnia 19 lutego 2016 r.

Sąd pierwszej instancji ustalił między innymi, że zaskarżona decyzja została doręczona wnioskodawczyni pomiędzy 22 a 25 lutym 2016 r., zatem miesięczny termin na wniesienie odwołania upłynął najdalej w dniu 25 marca 2016 r. Ubezpieczona wniosła odwołanie w dniu 28 października 2016 r., tj. ze znacznym ponad półrocznym przekroczeniem terminu. W żaden sposób nie wykazała też, aby do przekroczenie tego terminu doszło z przyczyn od niej niezależnych, wręcz przeciwnie, jak wskazała w okresie od wydania decyzji do dnia wniesienia odwołania jej stan zdrowia nie pogorszył się na tyle, aby uniemożliwić jej wniesienie odwołania. W okresie tym nie nastąpiły też żadne specjalne okoliczności życiowe. Sąd Okręgowy uznał zatem, że do tak znacznego przekroczenia terminu do wniesienia odwołania doszło z przyczyn zależnych od wnioskodawczyni. Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 8 maja 2017 r. oddalił zażalenie od powyższego postanowienia Sądu pierwszej instancji. Sąd stwierdził, że fakt przekroczenia przez wnioskodawczynię terminu określonego w art. 477 § 1 k.p.c. nie budzi wątpliwości. Sąd pierwszej instancji prawidłowo wskazał, że pomimo, iż w aktach rentowych brak jest zwrotnego potwierdzenia doręczenie ubezpieczonej decyzji z dnia 19 lutego 2016 r., to nie ulega wątpliwości, że została ona doręczona po jej wydaniu. Ubezpieczona na rozprawie przed Sądem pierwszej instancji początkowo twierdziła, że jej nie dostała, a potem powiedziała, że chyba ją dostała, a z odwołaniem, „jakoś jej tak zeszło”. Sąd uwzględnił, że z adnotacji umieszczonej na odwrotnej stronie decyzji wynika, że w dniu 22 lutego 2016 r. decyzja przekazana została do wysłania i przesyłce nadano nr […] (k. 163 a.r.). Decyzja zawierała stosowne pouczenie o prawie wniesienia odwołania. O skutecznym doręczeniu decyzji po dniu 22 lutego 2016 r. świadczy fakt wniesienia przez ubezpieczoną w dniu 25 lutego 2016 r. wniosku o sporządzenie kserokopii dokumentacji niezbędnej do wniesienia odwołania, w którym to ubezpieczona prosiła o wydanie wskazanych kserokopii dokumentów z miejsca, ze względu na termin do wniesienia odwołania - używając zwrotu „okres odwoławczy” (k. 164 a.r.), które odebrała osobiście w tym samym dniu.