Postanowienie SN z dnia 13 listopada 2018 r., sygn. III PK 5/18

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Jolanta Frańczak

w sprawie z powództwa M. G.
‎przeciwko Domowi Dziecka […] w P.
‎o przywrócenie do pracy,
‎na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 13 listopada 2018 r.,
‎na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w L.
‎z dnia 13 września 2017 r., sygn. akt VIII Pa […],

1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,

2. zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w L. wyrokiem z dnia 13 września 2017 r. oddalił apelację pozwanego Domu Dziecka „[…]” w P. od wyroku Sądu Rejonowego – Sądu Pracy w P. z dnia 21 listopada 2016 r., przywracającego powódkę M. G. do pracy w pozwanym Domu Dziecka na poprzednie warunki pracy i płacy.

W wyrokach sądów meriti przyjęto, że decyzja pozwanego pracodawcy o natychmiastowym rozwiązaniu z powódką stosunku pracy na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 k.p, z przyczyn wskazanych w piśmie z dnia 7 czerwca 2016 r., była nieuzasadniona, ponieważ zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwalał na uznanie, iż naruszeniu przez powódkę obowiązków pracowniczych można przypisać walor ciężkości (winę umyślną lub rażące niedbalstwo). Ponadto pracodawca rozwiązał umowę o pracę, mimo sprzeciwu organizacji związkowej, która udzieliła powódce ochrony stosownie do art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (obecnie jednolity tekst: Dz.U. z 2018 r., poz. 1608), nie wyrażając zgody na rozwiązanie umowy o pracę. Nie było przy tym podstaw do uznania, że przywrócenie powódki do pracy stanowi nadużycie prawa w rozumieniu art. 8 k.p., ponieważ jedynie wyjątkowo można odmówić działaczowi związkowemu ochrony, o której mowa w art. 32 ustawy o związkach zawodowych, gdy jego zachowanie szczególnie rażąco naruszało obowiązki pracownicze lub przepisy prawa, czego nie można przypisać zachowaniu powódki. Niewątpliwie wskazane przez pracodawcę przyczyny rozwiązania umowy o pracę stanowiły naruszenie przez powódkę jej obowiązków pracowniczych, jak też można zasadnie zarzucić powódce, iż nie zastosowała ona wszystkich możliwych środków, aby zapobiec samowolnemu opuszczeniu placówki przez wychowankę wraz z jej kilkumiesięcznym dzieckiem. Niemniej jednak - zdaniem Sądu Okręgowego - nie ma podstaw do przyjęcia, że powódka sprawując zbyt mały bezpośredni nadzór nad wychowanką uczyniła to umyślnie lub na skutek rażącego niedbalstwa. W świetle utrwalonego orzecznictwa, ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków, o którym mowa w art. 52 § 1 pkt 1 k.p., ma zaś miejsce wówczas, gdy naruszającemu te obowiązki pracownikowi można przypisać winę umyślną lub rażące niedbalstwo.