Postanowienie SN z dnia 12 grudnia 2018 r., sygn. I UK 468/17

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Bohdan Bieniek

w sprawie z odwołania I. J.
‎przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w N.
‎o ustalenie właściwego ustawodawstwa,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 12 grudnia 2018 r.,
‎skargi kasacyjnej ubezpieczonej od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
‎z dnia 29 czerwca 2017 r., sygn. akt III AUa […],

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 29 czerwca 2017 r. Sąd Apelacyjny w […] oddalił apelację I. J. od wyroku Sądu Okręgowego w N. z dnia 14 stycznia 2016 r., mocą którego oddalono jej odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N. z dnia 17 lipca 2015 r., stwierdzającej podleganie polskiemu ustawodawstwu w zakresie ubezpieczeń społecznych od dnia 1 kwietnia 2010 r. do dnia 31 grudnia 2012 r.

W ocenie Sądu drugiej instancji, skoro odwołująca się prowadziła pozarolniczą działalność gospodarczą w Polsce, a jednocześnie zawarła umowę o pracę za granicą, to konieczne staje się ustalenie ustawodawstwa właściwego z wykorzystaniem przepisów zawartych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. Urz. UE.L 2004.166, dalej rozporządzenie Nr 883/2004) oraz przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) Nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. Urz. UE.L 284.1, dalej: rozporządzenie wykonawcze lub rozporządzenie Nr 987/2009). Podstawową regułą jest podleganie ustawodawstwu jednego państwa członkowskiego (art. 11 ust. 1 rozporządzenia Nr 883/2004). W razie wątpliwości co do wyboru reżimu prawnego art. 16 rozporządzenia wykonawczego określa procedurę, której celem jest ich wykluczenie w zakresie właściwego ustawodawstwa. Sporna reguła obliguje osobę (tu skarżącą) do zawiadomienia właściwego organu rentowego z uwagi na miejsce zamieszkania o zaistniałej sytuacji, co skutkuje określeniem ustawodawstwa tymczasowego.